Case #44 - Ang cocoon, at muling pagsilang

Halata na nagugulumihanan si Nicole. Nagkwento siya tungkol sa kanyang panaginip - tungkol ito sa kanyang takot na lumabas sa isang cocoon, dahil hindi niya alam kung magbabagong-anyo ba siya pagkatapos, o mamamatay lang.
Pinagtuunan ko ng pansin ang imahe ng cocoon. Nagmungkahi ako ng eksperimento na base dito. Minsan hindi naman kailangang gamitin ang lahat ng detalye na binigay ng kliyente; minsan sapat nang magsimula sa isang malinaw at malakas na metapora na galing din sa kanya. Sa kasong ito, lumutang ang isang metapora na may kinalaman sa pagbabagong-anyo, may kinalaman sa isyu na binubuno sa therapy, at naglalaman ng parehong paghahangad para at takot sa pagbabago. Kilala din ang Gestalt Experiment bilang "safe emergency", at ang balanse sa pagitan ng "safe" at "emergency" ay palagi nating sinusubukang abutin - ang pagtulong sa kliyente na harapin at pagbigyan ang kanyang paghahangad para sa isang bagong karanasan, habang naghahanap ng paraan upang gawin itong ligtas.
Kaya inanyayahan ko ang kalahating dosenang tao mula sa grupo na palibutan siya at maging "cocoon". Agad agad ay lumakas ang pag-iyak niya, at nalaglag siya sa sahig. Pinaupo ko rin ang mga tao na nakapalibot sa kanya. Sinabihan ko siyang huwag mangimi, at imbis ay panatilihin ang eye contact sa mga tao sa paligid niya. Kung hindi ay mapapaatras siya, mahahatak sa sarili niyang mundo, at mahahatak palabas ng relasyon. Sa kasong iyon, magpapatuloy lamang sa pag-ikot ang kanyang emosyon ng walang pinatutunguhan, at hindi ito makakatulong.
Maya maya ay tumingin siya sa isa sa mga babae at sinabi dito, "Ayoko sayo." Malinaw na hindi ito tungkol sa babae mismo - naalala niya lang kasi ang kanyang ina. Kaya inudyukan ko siyang kausapin ito ng direkta, at na sabihin kung ano man ang nais niyang sabihin dito.
"Bakit mo ako inabanduna?" tanong niya. Sa Gestalt, tinitingnan bilang walang silbi ang tanong na "bakit", kaya mas inuudyukan namin silang magbigay ng pahayag imbis na magtanong ng "bakit".
Mula dito lumabas ang kanyang mga pahayag - ang kanyang hinanakit nang abandunahin siya ng kanyang ina noong bata pa siya. Muli, hindi ko na kailangang malaman ang buong kwento at lahat ng detalye nito. Sapat na na lubog siya sa proseso.
Kinailangan ko siyang suportahan upang manatili siya sa kasalukuyan, magpanatili ng eye contact, at huminga ng maayos. Maraming emosyon na lumutang sa kanya, pati sa babaeng tumayo bilang kanyang "ina".
Mahalaga ang suporta ng grupong nakabilog sa kanya, upang iparamdam sa kanya ang suporta sa isang lugar kung saan madalas ay mahina siya.
Sa wakas ay napagod na siya, at gusto niya na lamang humiga.
Kaya pinahiga ko siya sa hita ng kanyang "ina", at sinabihan siyang hayaan ang kanyang sariling makatulog doon.
Paggising niya sampung minuto ang makalipas, pakiramdam niya ay pinanganak siyang muli, at nagkaroon ng pakiramdam ng init at koneksyon sa kanyang puso na dati ay puro hinanakit lang ang laman.

Case #43 - Ang toxic na boses ni nanay

Iniwan ni Theresa ang kanyang magandang trabaho upang magsimula ng sarili niyang kumpanya. "Para sa hamon," ang dahilan na binigay niya.
Ngunit madalas siyang makaranas ng pangangamba - puwera na lamang kapag alam niya na palpak na talaga. Habang papalapit siya sa tagumpay, nananatili ang kanyang pangamba hanggang sa maabot niya na talaga ang tagumpay. Kita rin sa kanyang personal na buhay ang pangambang ito.
Hindi niya naiintindihan kung saan ito galing, o kung ano ang maaari niyang gawin hinggil dito.
Tingin ko ay may kinalaman ito sa kontrol - ang pangangailangan na magkaroon ng kontrol sa mga bagay bagay. Nagtanong ako tungkol sa kanyang konteksto. Nalaman ko na mapangkontrol din pala ang kanyang ina.
Habang pinag-uusapan namin ito, sumakit ang ulo niya. Naging malinaw sa akin na "nasa ulo niya" ang kanyang ina. Kaya inimbitahan ko siyang "ilagay" sa cushion ang kanyang ina, at kausapin ito. Ito ang klasikal na Gestalt experiment - ang paglalabas at paglilinaw ng intrapsychic dialogue.
Inanyayahan ko siyang kausapin ang kanyang ina, at pagkatapos ay makipagpalit - umupo sa lugar ng kanyang "ina", at magbigay ng sagot.
Nagulat ako sa mga bagay na sinabi ng kanyang "ina". Sobrang nakakapahiya nito - halimbawa, ininsulto niya si Theresa dahil "pangit" daw ito, di gaya ng kanyang magandang kapatid. Masama raw siyang tao; ayaw naman daw talaga niya sanang magkaanak, tungkulin lang naman daw ito, at lalaki naman talaga sana ang gusto niya.
Hindi lang ito ordinaryong tipo ng pangit na mothering. Maaari itong tawaging "toxic mothering". Hindi ito magandang gawan ng dialogue.
Pinatigil ko ang kanyang "ina" sa pagkausap kay Theresa, at sinabi na nais ko itong "kapanayamin" upang mas maintindihan ito.
Ginawa ko nga ito...at nagbigay ng maraming interesanteng sagot ang kanyang "ina", na siyang nagkumpirma ng aking nabanggit na "diagnosis". Pabigat ang tingin niya kay Theresa, at ang tanging interes niya sa kanyang mga anak ay ang pagpapaganda nila ng kanyang imahe. Nakakamit na ng pinansyal na tagumpay si Theresa, at nakadagdag ito sa kanyang magandang imahe, kaya hindi na siya ganoon kairitable dito.
Maaari mong sabihin na projection lang ni Theresa ang lahat ng ito. Ngunit ang mga sinabi ng "nanay" kay Theresa sa dayalogong ito ay mga aktwal na salita na ginamit nito sa kanya.
Ang punto nito ay hindi upang palabasin na may pathology ang kanyang ina - malinaw na mayroon din itong sariling mga isyu. Ngunit malinaw na toxic ang pagkakaroon ng mababang pagtingin sa sarili mong anak...lalo kung nagbunga ito ng kakulangan sa kumpiyansa sa sarili, na siya namang nagbunga ng pangangamba.
Kaya inimbitahan ko siyang kausapin ang kanyang ina, at sa pagkakataong ito ay maglatag ng mga malinaw na hangganan. Nagsimula siya sa pagsasabi ng "Huwag niyo na po sanang gawin ang..." Ngunit pinigilan ko siya, dahil nakadepende parin ito sa gagawin ng kanyang ina, at mukhang malabo na may gawin nga ito.
Kaya pinasabi ko ulit ito sa kanya sa paraang manggagaling talaga sa kanya - "Hindi ko tatanggapin ang..." Nagbibigay ito ng malinaw na hangganan, na siyang isa sa mga pinakamahalagang pokus ng Gestalt.
Naging makapangyarihan ang paggawa ng mga ganitong klase ng pahayag. Nangailangan siya ng tulong sa paggawa nito. Pagkatapos, pakiramdam niya ay mas kalmado na siya, at mas malinaw na sa kanya ang dapat niyang gawin upang pigilan ang boses ng kanyang ina sa pagsasabotahe ng kanyang kumpiyansa sa sarili.
Nangailangan ito ng paggamit ng isang klasikong Gestalt experiment: pagpapalabas ng stuck na internal dialogue, at pagbibigay ng suporta na kailangan upang mapalabas iyon.

Case #42 - Ligtas at di-ligtas

Kakagaling lang ni Yasmin sa divorce. Binanggit niya ang kanyang kagustuhang mag-mature at mas humiwalay mula sa kanyang mga magulang. Maraming emosyon sa kanyang mga mata, na aking pinansin at kinomentuhan, pati ang iba pang mga bagay tungkol sa kanya - isang makulay na tela at beads na nakapalupot sa kanyang leeg.
Sabi niya - "Pakiramdam ko ay ligtas ako sayo." Tugon ko - "Mukhang projection iyan, kasi ako lang naman ako - ligtas ako sa maraming paraan, ngunit sa isang punto ay baka ma-miss kita at sa gayon ay hindi na maging ligtas." Nahirapan siyang marinig ito; naalala niya ang mga naging hirap niya sa kanyang ama, at ang pangangailangan niyang maglinaw ng mga hangganan dito tuwing nalilito at nalalabuan siya.
Natutuwa raw siya na nakikita ko siya sa kanyang sitwasyon...at kailangan niya raw ito. Nagkwento siya tungkol sa pagtingin sa kanya ng kanyang mga magulang bilang isang hiwalay na indibidwal, at kung gaano kahirap ito, pati ang hirap ng pagsusumikap na maging mabait na bata para lamang mahalin nila, dahil kundisyonal ang kanilang pagmamahal sa kanya.
Sinabi ko na nakikita ko ang kanyang batang sarili, pati ang kanyang paghahangad sa pagkilala, pagtanggap, at alaga; kasabay nito ay nakikita ko rin ang kanyang sarili ngayon, na naghahangad at nangangailangan ng paghiwalay, pagkakaroon ng sariling identidad, at paglilinaw ng kanyang mga hangganan.
Naging malalim ang epekto nito sa kanya - ang makita sa dalawang sitwasyong iyon, at na sabay itong mabigyan ng pansin. Isa ito sa mga I-thou moments. Sinabi ko na sa lugar na ito kung saan ang pakiramdam ko ay maluwag, grounded, at present, talaga ngang magagawa kong ligtas ang mga kondisyon upang maramdaman niya na inaakay/sinusuportahan/inaalagaan siya, at pinapalaya - at inuudyukan na magsarili sa kanyang buhay, upang magtagpo kami bilang equals.
Tumama ito sa kanya. Kinausap ko siya bilang isang adult; kinilala ko ang harang sa pagitan namin, pati ang aming koneksyon. Sunod ay inanyayahan ko siyang kausapin ako bilang bata; na sabihin kung ano ang nais niya mula sa akin.
Nais niya raw marinig mula sa kanyang ama na mahalaga siya rito. Sinabi ko na masaya akong lumipat sa "father" mode - mayroon din kasi akong mga anak na babae na malaki na...at maaari kong gamitin ang sitwasyon kong ito sa pagkausap ko sa kanya. Kaya kinausap ko siya "bilang" ang kanyang ama, at sinabi sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin.
Sunod, gusto niya namang marinig na mahal siya nito kahit anong mangyari. Sinabi ko nga ito, at binanggit na kahit minsan ay hindi ako sang-ayon sa mga desisyon niya, at na kahit may mga hindi ako gusto sa kanya, bilang pamilya ay konektado parin kami, kaya mahal ko parin siya.
Sa paraang ito ay natugunan ko ang kanyang malalim na pangangailangan na makita sa kanyang tunay na sitwasyon. Sa prosesong ito ng therapy, hindi naman talaga ako ang kanyang ama, ngunit halos pareho lang din naman ang naging impact sa kanya sa kung ako talaga ang kanyang ama.
Pakiramdam niya ay mas naging buo siya, at nakayanan niyang pagtagpuin ang kanyang bata at matandang sarili.

Case #41 - Ang kliyenteng nakakaistorbo

Umuubo si Francis, at nairita ako dito. Binanggit ko ito sa kanya - sabi ko, "Nakuha mo ang atensyon ko sa pag-ubo mong yan." Sabi niya, Oo, madalas nga akong makaistorbo ng mga tao. Tugon ko, "Talaga ngang naistorbo mo ako sa pag-ubo mo."
Kaya inusisa namin ang "pang-iistorbo". Pinaliwanag ko na may mga positibong paraan ng pang-iistorbo ng ibang tao - halimbawa, ginagawa ito ng mga komedyante. Pati ng mga rebolusyonaryo. At mga tao na nanggugulo ng status quo sa isang grupo - kailangan natin sila. Gusto kong i-frame ang "pang-iistorbo" sa ibang paraan, upang palawakin ang kanyang mga pagpipilian.
Inimbitahan ko siyang "mang-istorbo" ng ilang mga tao sa grupo. Kinurot niya ang pisngi ng isa, at humiga siya sa paa ng isa pa.
Ito ay naging spontaneous, magaan, at masaya, at agad siya nitong binigyan ng ibang pagtingin sa "pang-iistorbo".
Nagtanong ako tungkol sa kanyang konteksto - sino ba ang mapang-istorbo sa kanyang pamilya? Sinabi niya na ngayun-ngayon niya lang nalaman na may kabit pala ang kanyang ina. Mukhang ilang taon naring nagkakaroon ng iba't ibang kabit ang kanyang ama.
Malinaw na nakakaistorbo ito sa kanya, ngunit ayokong masyadong usisain ang mga ginagawa ng kanyang mga magulang. Sinabi niya na nagui-guilty siya...na para bang kasalanan niya ang pangangalunya ng kanyang ina, dahil umalis siya sa kanilang bahay. Sabi ko, "Hindi naman nakasalalay sayo ang pagbabantay sa mga ginagawa ng nanay mo."
Gusto kong ibalik ang pokus sa kanya. Kaya sabi ko, "Nakatingin ka sa akin ng may maalab na pokus - nasayo ang atensyon ko ngayon." Sinabi niya na may kulang noong lumalaki siya - naging masyadong abala ang kanyang mga magulang sa kanilang mga problema at away, kaya hindi siya nakakuha ng sapat na atensyon. Kapag naman nakukuha niya ito, mas madalas itong reactive. Ang gusto niya raw ay mapagmahal na atensyon, hindi kiritikal na atensyon. Sinabi ko na para sa mga bata, mas kaaya-aya ang negatibong atensyon kaysa walang atensyon...sa pagsabi nito ay kinilala ko ang choicefulness ng pagiging "mapang-istorbo" niya ngayon upang makakuha ng atensyon, kahit na hindi ganoon kaganda ang atensyon na nakukuha niya.
Sinabihan ko siyang pansinin ang pakiramdam ng paghawak ng atensyon ko sa kasalukuyan, at ng atensyon ng grupo. Pinansin niya ang maliliit na pagbabago sa atensyon ng grupo - ang ilang tao ay tila nalingat na. Nakita ko kung gaano niya pinakikiramdaman ang atensyon ng mga tao sa grupo.
Kaya sabi ko, "Gusto ko na maging present ka sa atensyon na binibigay ko sa iyo ngayon." Naupo kami doon ng matagal. Napansin ko na parang napaka-flat ng pakiramdam ko...kadalasan ay madali lang akong makaisip ng mga gagawin - mga malikhaing eksperimento, mga insight, at mga awareness. Ngunit flat lang talaga ang pakiramdam ko sa kanya, gaya ng isang patag at walang laman na landscape.
Kaya inamin ko ito sa kanya at sinabi niya na Oo, narinig niya narin yan mula sa kanyang asawa at sa ibang tao...at na parang flat din ang kanyang pakiramdam.
Kaya kinilala ko itong shared space na ito bilang isang I-thou moment.Kadalasan, nakikita ang mga sandali ng intimacy at koneksyon bilang mga sandaling puno ng malalalim na emosyon. Ngunit ang sharedness na nangyari dito ay isa lamang uri ng bareness. Sabi ko, "Mahirap ito para sa akin; para bang nawala lahat ng pagkamalikhain ko. Hindi ako sanay na ganito." Bigla siyang sumigla - nagustuhan niya ang salitang "pagkamalikhain".
Sabi niya, "Gusto kong gumawa sayo ng bagay na nakakaistorbo at mapusok." Inanyayahan ko siyang magpatuloy. Hinalikan niya ako sa pisngi. "Ah," sabi ko, "nagkaroon ng kulay sa landscape!"
Isa itong sandali ng makinang na contact, sa konteksto ng isang malalim na sandali ng pagbabahaginan. Dahil dito ay nagkaroon ng isang malalim na shift sa kanya, at para siyang pinalaya.
Ito ang resulta ng non-linear na proseso ng pagsunod sa daloy ng awareness na lumabas sa pagitan namin - ang tema ng atensyon at pang-iistorbo. Sa Gestalt, hindi palaging linear o goal-focused ang proseso - mas kagaya ito ng daloy ng isang ilog na sumusunod lamang sa agos, mas paglulubog ng aming mga sarili sa phenomenology ng kliyente, at pagpansin sa aming mga sariling pagtugon. Ang panghuling resulta ay integration, o ang matatawag na embodied insight.