Lunes, Nobyembre 10, 2014
Case #42 - Ligtas at di-ligtas
Kakagaling lang ni Yasmin sa divorce. Binanggit niya ang kanyang kagustuhang mag-mature at mas humiwalay mula sa kanyang mga magulang. Maraming emosyon sa kanyang mga mata, na aking pinansin at kinomentuhan, pati ang iba pang mga bagay tungkol sa kanya - isang makulay na tela at beads na nakapalupot sa kanyang leeg.
Sabi niya - "Pakiramdam ko ay ligtas ako sayo." Tugon ko - "Mukhang projection iyan, kasi ako lang naman ako - ligtas ako sa maraming paraan, ngunit sa isang punto ay baka ma-miss kita at sa gayon ay hindi na maging ligtas." Nahirapan siyang marinig ito; naalala niya ang mga naging hirap niya sa kanyang ama, at ang pangangailangan niyang maglinaw ng mga hangganan dito tuwing nalilito at nalalabuan siya.
Natutuwa raw siya na nakikita ko siya sa kanyang sitwasyon...at kailangan niya raw ito. Nagkwento siya tungkol sa pagtingin sa kanya ng kanyang mga magulang bilang isang hiwalay na indibidwal, at kung gaano kahirap ito, pati ang hirap ng pagsusumikap na maging mabait na bata para lamang mahalin nila, dahil kundisyonal ang kanilang pagmamahal sa kanya.
Sinabi ko na nakikita ko ang kanyang batang sarili, pati ang kanyang paghahangad sa pagkilala, pagtanggap, at alaga; kasabay nito ay nakikita ko rin ang kanyang sarili ngayon, na naghahangad at nangangailangan ng paghiwalay, pagkakaroon ng sariling identidad, at paglilinaw ng kanyang mga hangganan.
Naging malalim ang epekto nito sa kanya - ang makita sa dalawang sitwasyong iyon, at na sabay itong mabigyan ng pansin. Isa ito sa mga I-thou moments. Sinabi ko na sa lugar na ito kung saan ang pakiramdam ko ay maluwag, grounded, at present, talaga ngang magagawa kong ligtas ang mga kondisyon upang maramdaman niya na inaakay/sinusuportahan/inaalagaan siya, at pinapalaya - at inuudyukan na magsarili sa kanyang buhay, upang magtagpo kami bilang equals.
Tumama ito sa kanya. Kinausap ko siya bilang isang adult; kinilala ko ang harang sa pagitan namin, pati ang aming koneksyon. Sunod ay inanyayahan ko siyang kausapin ako bilang bata; na sabihin kung ano ang nais niya mula sa akin.
Nais niya raw marinig mula sa kanyang ama na mahalaga siya rito. Sinabi ko na masaya akong lumipat sa "father" mode - mayroon din kasi akong mga anak na babae na malaki na...at maaari kong gamitin ang sitwasyon kong ito sa pagkausap ko sa kanya. Kaya kinausap ko siya "bilang" ang kanyang ama, at sinabi sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin.
Sunod, gusto niya namang marinig na mahal siya nito kahit anong mangyari. Sinabi ko nga ito, at binanggit na kahit minsan ay hindi ako sang-ayon sa mga desisyon niya, at na kahit may mga hindi ako gusto sa kanya, bilang pamilya ay konektado parin kami, kaya mahal ko parin siya.
Sa paraang ito ay natugunan ko ang kanyang malalim na pangangailangan na makita sa kanyang tunay na sitwasyon. Sa prosesong ito ng therapy, hindi naman talaga ako ang kanyang ama, ngunit halos pareho lang din naman ang naging impact sa kanya sa kung ako talaga ang kanyang ama.
Pakiramdam niya ay mas naging buo siya, at nakayanan niyang pagtagpuin ang kanyang bata at matandang sarili.
Sabi niya - "Pakiramdam ko ay ligtas ako sayo." Tugon ko - "Mukhang projection iyan, kasi ako lang naman ako - ligtas ako sa maraming paraan, ngunit sa isang punto ay baka ma-miss kita at sa gayon ay hindi na maging ligtas." Nahirapan siyang marinig ito; naalala niya ang mga naging hirap niya sa kanyang ama, at ang pangangailangan niyang maglinaw ng mga hangganan dito tuwing nalilito at nalalabuan siya.
Natutuwa raw siya na nakikita ko siya sa kanyang sitwasyon...at kailangan niya raw ito. Nagkwento siya tungkol sa pagtingin sa kanya ng kanyang mga magulang bilang isang hiwalay na indibidwal, at kung gaano kahirap ito, pati ang hirap ng pagsusumikap na maging mabait na bata para lamang mahalin nila, dahil kundisyonal ang kanilang pagmamahal sa kanya.
Sinabi ko na nakikita ko ang kanyang batang sarili, pati ang kanyang paghahangad sa pagkilala, pagtanggap, at alaga; kasabay nito ay nakikita ko rin ang kanyang sarili ngayon, na naghahangad at nangangailangan ng paghiwalay, pagkakaroon ng sariling identidad, at paglilinaw ng kanyang mga hangganan.
Naging malalim ang epekto nito sa kanya - ang makita sa dalawang sitwasyong iyon, at na sabay itong mabigyan ng pansin. Isa ito sa mga I-thou moments. Sinabi ko na sa lugar na ito kung saan ang pakiramdam ko ay maluwag, grounded, at present, talaga ngang magagawa kong ligtas ang mga kondisyon upang maramdaman niya na inaakay/sinusuportahan/inaalagaan siya, at pinapalaya - at inuudyukan na magsarili sa kanyang buhay, upang magtagpo kami bilang equals.
Tumama ito sa kanya. Kinausap ko siya bilang isang adult; kinilala ko ang harang sa pagitan namin, pati ang aming koneksyon. Sunod ay inanyayahan ko siyang kausapin ako bilang bata; na sabihin kung ano ang nais niya mula sa akin.
Nais niya raw marinig mula sa kanyang ama na mahalaga siya rito. Sinabi ko na masaya akong lumipat sa "father" mode - mayroon din kasi akong mga anak na babae na malaki na...at maaari kong gamitin ang sitwasyon kong ito sa pagkausap ko sa kanya. Kaya kinausap ko siya "bilang" ang kanyang ama, at sinabi sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin.
Sunod, gusto niya namang marinig na mahal siya nito kahit anong mangyari. Sinabi ko nga ito, at binanggit na kahit minsan ay hindi ako sang-ayon sa mga desisyon niya, at na kahit may mga hindi ako gusto sa kanya, bilang pamilya ay konektado parin kami, kaya mahal ko parin siya.
Sa paraang ito ay natugunan ko ang kanyang malalim na pangangailangan na makita sa kanyang tunay na sitwasyon. Sa prosesong ito ng therapy, hindi naman talaga ako ang kanyang ama, ngunit halos pareho lang din naman ang naging impact sa kanya sa kung ako talaga ang kanyang ama.
Pakiramdam niya ay mas naging buo siya, at nakayanan niyang pagtagpuin ang kanyang bata at matandang sarili.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento