Case #36 - Ang babaeng walang nararamdaman

Nagkuwento si Brenda tungkol sa kawalan niya ng malinaw na identidad - madali niyang nakakalimutan ang kanyang mga hangganan, at minsan ay nasosobrahan ang pagi-identify niya sa iba.
Binanggit niya rin ang kanyang pagiging mahiyain; ayaw niyang kinukunan ng litrato o nilalagay sa ilalim ng spotlight.
Tumuturo ang mga ito sa pangangailangan na maging maingat at sensitibo, at mukhang may kinalaman din ito sa mga potensyal na shame issues (may kinalaman sa exposure).
Pinaalam ko sa kanya na hindi niya kailangang piliting magkwento ng higit sa gusto niya.
Sinabi ko na nasa harap kami ng isang grupo ng mga tao, at tinanong ko kung kamusta ba siya doon. Sinagot niya na nakatingin sila sa kanya, ngunit pakiramdam niya ay hindi naman nila siya nakikita. Tinanong ko kung dahil ba ito sa kanilang limitadong kaalaman tungkol sa kanya, o dahil nagtatago siya. Pareho raw, sagot niya.
Nakatulong ito upang linawin sa akin ang relational dynamic. Kaya binalik ko ito sa kanya - nakatingin nga ako sa kanya, ngunit pinagtataguan niya naman ako. Sinabi niya na oo, ginagawa niya talaga ito sa lahat ng tao.
Nagpalutang ito ng isang relational impasse - may bahagi sa kanya na naghahangad na makita ng iba, ngunit may bahagi rin na hindi ito pinapayagan. Isa itong babala na kailangan kong maging maingat, dahil kung hindi ay mafu-frustrate lang ako at makukulong sa ganitong dynamic.
Kaya imbis na mag-usisa, sinabi ko ulit sa kanya ang mga bagay tungkol sa kanyang sarili na ibinunyag niya na sa akin - mga personal na impormasyon na kanyang ibinahagi. Sinabi ko rin kung ano ang nakita ko - halimbawa, ang mga kulay ng damit na suot niya.
Bumuo ito ng ground sa pagitan namin nang walang nangyayaring pang-uusisa, na siyang nagpapakita ng aking maiging pakikinig sa kung ano man ang ibinabahagi at ginagawa niyang available. Sa mga kaso kung saan may kinalaman ang hiya, mas maganda ang pagbabahagi tungkol sa sarili kaysa pag-uusisa tungkol sa taong iyong kausap.
Ngunit hindi parin nakapokus ang kanyang mga mata, at inamin niya na parang nawawala na siya. Ibig sabihin nito ay sumosobra na ang contact. Kaya tinanong ko - kung nawawala siya, saan naman siya papunta? Sa isang lugar na naglalaman ng iba't ibang mundo - mga nakaraang buhay, sagot niya.
Nakita ko ito bilang dissociation, at mukhang isyu ng kaligtasan ang pinakalutang dito.
Minungkahi ko na maaari naman siyang mawala na tila nanaginip, at na maaari ko rin itong gawin, at na maaari kong imbitahan ang lahat sa grupo na mawala na tila nananaginip, at maaari kaming umupo na lamang ng magkakasama habang nananaginip.
Tinaas ng mungkahing ito ang kanyang momentum, at inudyukan nito ang kanyang paggalaw patungo sa direksyong iyon. Ang tawag nito sa Gestalt ay paradoxical theory of change - ang pagiging konektado sa kasalukuyan (sa what is), at pagsandal dito.
"Wala akong maramdaman," sabi niya.
Sa madaling salita, siya ay tuluyan nang dissociated. Sa lugar na ito, tanging mga espesyal na uri ng contact lamang ang maaaring gamitin.
Tinanong ko kung anong klase ng suporta ang kailangan niya upang mas maramdaman niya na ligtas siya. Sabi niya - ayokong makita ng iba.
Kaya sinabi ko na hindi ako titingin sa kanya, at habang ginagawa ito ay binahagi ko ang aking lungkot - na dahil hindi ko na siya titingan, dahil hindi ko na siya susubukang tingnan, magiging tuluyan na ang kanyang pagtatago. Sinabi ko na mainit ang pakiramdam ko sa kanya, ngunit wala akong mahanap na paraan upang abutin siya.
Tiningnan ako ni Brenda, sabay sabing: "Ayokong tumatanggap ng suporta."
Ito ang pagbubunyag na nagbigay sakin ng ideya kung paano magpatuloy.
Nagmungkahi ako ng isang eksperimento. Itataas niya ang kanyang dalawang kamay - ang isang kamay ay manunulak palayo, habang ang isang kamay naman ay nakabukas upang tumanggap ng suporta.
Ginawa namin ito, at nakayanan niya namang tanggapin ang aking suporta - dahan dahan kong nilapit ang aking kamay sa kanyang nakabukas na palad at hinawakan ito.
Sinabi niya na tila may "pwersa" na pumipigil sa kanyang makaramdam. May pinakiusapan akong tumayo sa harap namin upang tumayo bilang pwersang iyon. Hindi niya kayang (o ayaw niyang) tukuyin kung sino ang pwersang iyon, at ayos lang naman ito.
Naudyukan ko siyang magbigay ng pahayag sa pwersang ito. Sabi niya, "Makikinig lamang ako sayo kung makakatulong ito sa akin; kung hindi, pahihintulutan ko ang aking sariling makaramdam ng suporta."
Isa itong pahayag ng differentiation at integration.
Kaya niyang pahintulutan ang kanyang sariling makaramdam, tumanggap ng suporta, pumasok sa relasyon, makita ng iba, at magkaroon ng sense ng choicefulness.
Naging mabagal ang prosesong ito; kinailangan kong tuloy tuloy na galangin ang kanyang mga hangganan, at huwag masyadong mag-usisa ng mga detalye, pati ng kanyang mga nararamdaman...ngunit hindi rin dapat ako sumuko. Kadalasan ay nagre-react ang mga tao sa mga gumagawa ng mga hangganan na may kinalaman sa privacy - maaaring lumayo sila, o makipagtagpo sa taong ito ng hindi nakakabuo ng koneksyon, o lunurin ito sa sobrang interes o kabaitan. Ang kailangan ay isang presensyang neutral, na may tamang bilang ng init at tamang bilang ng interes - ang tawag dito ay attunement, at isa itong mahalagang relational skill.