Martes, Oktubre 14, 2014
Case #37 - Ang spear na nananakit, at ang spear na pumoprotekta
Akala ko ay nasa bandang 30 anyos pa lamang si Celia, ngunit ang totoo ay 51 na siya, at mayroon na siyang mga anak. Kahanga-hanga na kahit naging mahirap ang kanyang buhay ay kalmado parin siya - dahil dito, nanatiling bata ang kanyang itsura. Mga bagay ito na hindi ko na nausisa pa, ngunit tinandaan para sa mga susunod na sesyon. Palaging mahalaga ang pagtanda sa mga unang impresyon, pati sa bagong pagtingin sa mga pamilyar na kliyente, upang matukoy ang mga discrepancy at iba pang mahahalagang bagay habang isinasagawa ang therapy.
Ang isyu na binanggit niya ay ang kanyang takot sa pagsabak sa trabahong sampung taon niya nang pinaghahandaan. Gusto niyang maging social worker, at ngayong wala na sa bahay ang kanyang mga anak, ito na ang bago niyang layunin sa buhay.
Imbis na pataasin ang kanyang kumpiyansa sa sarili o alamin ang kanyang mga takot, mas pinili kong usisain ang kanyang konteksto - ang suporta mula sa kanyang paligid. Mayroon nga siyang propesyonal na suporta mula sa isang grupo ng mga social worker, kaya hindi na iyon problema.
Ngunit sinabi ng kanyang asawa na hihiwalayan siya nito kung talagang itutuloy niya ang pagpasok sa ganoong linya ng trabaho. Ito ay isang malakas na reaksyon, ngunit hindi naman nakakagulat dahil patriarkal ang kultura na pinagmumulan ng mga tao sa sesyong ito.
Ngunit nang magtanong pa ako tungkol dito, inamin niya na ilang dekada na pala siyang sinasaktan ng kanyang asawa.
Nagulat ako na sa sampung taon ng kanyang pag-aaral at therapy na may kinalaman sa pagiging social worker ay hindi lumabas ang isyung ito, o kaya hindi lang naramdaman ng kanyang mga guro na responsibilidad nila na kumilos laban sa pananakit na ito.
Sa therapy, mahalaga na hindi lamang mga emosyon ang pinagtutuunan ng pansin kundi pati ang konteksto, lalo na kung kasalukuyang nakakasakit ang kontekstong iyon. Kailangan nitong manatili bilang pokus ng therapy.
Kaya tumanggi na akong pagtuunan ng pansin ang iba pang isyu hangga't hindi nabibigyan ng kaukulang pansin ang puno't dulo ng kanyang takot. Ngayun-ngayon lang naman daw tumigil ang pananakit.
Sinabi ko sa kanya ang aking mga nararamdaman habang katabi ko siya - naging bukas ako sa kanya, habang ramdam na ramdam ko ang aking koneksyon sa bigat ng kanyang mga isyu at ang kagustuhan kong suportahan siya, pati narin ang kagustuhan kong maging maingat sa aking mga galaw.
Sinabi ko na halos miyembro na ng pamilya ang kanyang takot. Sumang-ayon siya. Sinabihan ko siyang bigyan ng identidad ang takot - isa raw itong pigurang naka-itim, may malalaking mata, nakangiti, at may hawak na sibat. Nakakakilabot daw ito.
Humingi pa ako ng mas maraming detalye - ano ang itsura ng damit nito? Gusto ko kasing mas i-ground ang kanyang koneksyon sa kanyang takot. Sunod ay inimbitahan ko siyang lumahok sa isang Gestalt na eksperimento: Ipapakita niya sa akin kung paano tumayo ang Takot, kasama ang sibat nito at malalaking mga mata.
Ginawa niya nga ito, at ginawa ko ito kasama niya. Kadalasan ay magandang gawin ang ganitong mga klase ng eksperimento kasama ang kliyente.
Pagkatapos ay pinaupo ko siya ulit - ayokong gumugol masyado ng oras doon. Ang simpleng paglalarawan at pag-ako ng karakter nito ay malaking bagay na.
Pakiramdam niya raw ay marami akong binigay sa kanya sa prosesong ito, at na nag-aalangan siyang tumanggap pa - na para bang kailangan niya namang magbalik sa akin. Pinaliwanag niya na sinanay siya sa pagiging "nandiyan" para sa mga lalaki (pagiging suporta para sa kanila, sa madaling salita), at bagamat nagrebelde siya rito bilang bata, naging bahagi na ito ng kanyang pagpapalaki.
Kaya sinakyan ko ang sitwasyon na ito, at tumigil. Sabi ko, "Sige. Ano naman ang gusto mong ibigay sa akin? Bukas ako sa pagtanggap nito." Natahimik kami, at sinabi niya na gusto niya akong bigyan ng pasasalamat para sa lahat ng ginawa ko para sa kanya.
Pagkatapos niya itong sabihin, pakiramdam niya ay ligtas na siya ulit sa akin, at sa gayon ay handa nang magpatuloy. Mahalaga na pakinggan kung ano ang eksaktong nangyayari sa kliyente sa bawat sandali, at na samahan sila sa bawat sandaling iyon habang sinasabayan ang kanilang rhythm.
Tinanong ko kung nasaan na ang takot ngayon - nasa loob niya na raw, tugon niya. Tinutusok daw ng sibat nito ang kanyang utak, at sa gayon ay sinasaktan siya.
Pumasok ako sa isang direktang relational mode kasama niya. Sinabi ko na nakakaramdam ako ng lungkot dahil nasasaktan siya - malalim na lungkot. Gusto ko siyang "iligtas" at protektahan, ngunit hindi ko alam kung paano iyon gagawin.
Nakurot nito ang kanyang puso, at naupo kami doon ng ilang sandali ng may tahimik na koneksyon. Isa itong mahalagang pagbabago - isang tao na may pakialam at maaari siyang samahan at handa siyang protektahan, ngunit hindi nagmamadaling ayusin ang mga bagay bagay.
Isa itong "I-thou moment": dalawang tao na naging buo ang koneksyon. Ako ang therapist at siya ang kliyente, ngunit sa sandaling iyon kami ay dalawang tao lamang na magkatabi, kasama ang malalim na sakit ng sitwasyon. Talagang sineryoso ko ang kanyang nararamdamang sakit - hindi lamang ito isang mapaglarong eksperimento, at hindi lamang ito pagsasapigura ng takot, kundi ilang dekada ng takot na may kinalaman sa pananakit na dinanas niya.
Bumukas ang aming mga puso habang nakaupo kami dito. Naging malalim ang epekto nito sa akin, at ganoon din sa kanya. Parehong ganito ang sinabi namin.
Tapos sabi ko - "Ang totoo niyan, may sibat din ako. Isa itong sibat na pumoprotekta." Inimbitahan ko siyang "papasukin" ako, kasama ang aking sibat, sa kanyang puso.
Madali niya itong nagawa, at naiyak siya. Pakiramdam niya raw ay ligtas at alaga siya.
Ito ang tinatawag na "self object" - ang pagpapasok sa akin ay nangangahulugan na mayroon siyang authority figure sa loob niya na para sa kanya, dahil ang kanyang karanasan sa awtoridad habang lumalaki ay suppressive, at inaasahan siya na maging nandoon para sa mga lalaki sa buhay niya.
Bagamat wala masyadong "nangyari" sa therapy, nagkaroon ito ng malaking impact. Sa huli, tinanong ko kung nasaan na ang kanyang takot pagdating sa paglipat ng propesyon. Hindi na raw siya natatakot. Kahit may posibilidad ng divorce? tanong ko. Oo, tugon niya.
Ngayon, simula lamang ito ng trabaho na nangangailangan ng patuloy na therapy, lalo hinggil sa kanyang relasyon at pagharap dito matapos ang mahabang panahon ng pananakit. Gusto kong bantayan ito dahil posible pang bumalik ang pananakit, at bilang isang propesyonal at maalagang tao, gusto kong makasiguro na hindi ako magiging bahagi, sa kahit anong paraan, ng cycle ng pananakit na iyon.
Ang isyu na binanggit niya ay ang kanyang takot sa pagsabak sa trabahong sampung taon niya nang pinaghahandaan. Gusto niyang maging social worker, at ngayong wala na sa bahay ang kanyang mga anak, ito na ang bago niyang layunin sa buhay.
Imbis na pataasin ang kanyang kumpiyansa sa sarili o alamin ang kanyang mga takot, mas pinili kong usisain ang kanyang konteksto - ang suporta mula sa kanyang paligid. Mayroon nga siyang propesyonal na suporta mula sa isang grupo ng mga social worker, kaya hindi na iyon problema.
Ngunit sinabi ng kanyang asawa na hihiwalayan siya nito kung talagang itutuloy niya ang pagpasok sa ganoong linya ng trabaho. Ito ay isang malakas na reaksyon, ngunit hindi naman nakakagulat dahil patriarkal ang kultura na pinagmumulan ng mga tao sa sesyong ito.
Ngunit nang magtanong pa ako tungkol dito, inamin niya na ilang dekada na pala siyang sinasaktan ng kanyang asawa.
Nagulat ako na sa sampung taon ng kanyang pag-aaral at therapy na may kinalaman sa pagiging social worker ay hindi lumabas ang isyung ito, o kaya hindi lang naramdaman ng kanyang mga guro na responsibilidad nila na kumilos laban sa pananakit na ito.
Sa therapy, mahalaga na hindi lamang mga emosyon ang pinagtutuunan ng pansin kundi pati ang konteksto, lalo na kung kasalukuyang nakakasakit ang kontekstong iyon. Kailangan nitong manatili bilang pokus ng therapy.
Kaya tumanggi na akong pagtuunan ng pansin ang iba pang isyu hangga't hindi nabibigyan ng kaukulang pansin ang puno't dulo ng kanyang takot. Ngayun-ngayon lang naman daw tumigil ang pananakit.
Sinabi ko sa kanya ang aking mga nararamdaman habang katabi ko siya - naging bukas ako sa kanya, habang ramdam na ramdam ko ang aking koneksyon sa bigat ng kanyang mga isyu at ang kagustuhan kong suportahan siya, pati narin ang kagustuhan kong maging maingat sa aking mga galaw.
Sinabi ko na halos miyembro na ng pamilya ang kanyang takot. Sumang-ayon siya. Sinabihan ko siyang bigyan ng identidad ang takot - isa raw itong pigurang naka-itim, may malalaking mata, nakangiti, at may hawak na sibat. Nakakakilabot daw ito.
Humingi pa ako ng mas maraming detalye - ano ang itsura ng damit nito? Gusto ko kasing mas i-ground ang kanyang koneksyon sa kanyang takot. Sunod ay inimbitahan ko siyang lumahok sa isang Gestalt na eksperimento: Ipapakita niya sa akin kung paano tumayo ang Takot, kasama ang sibat nito at malalaking mga mata.
Ginawa niya nga ito, at ginawa ko ito kasama niya. Kadalasan ay magandang gawin ang ganitong mga klase ng eksperimento kasama ang kliyente.
Pagkatapos ay pinaupo ko siya ulit - ayokong gumugol masyado ng oras doon. Ang simpleng paglalarawan at pag-ako ng karakter nito ay malaking bagay na.
Pakiramdam niya raw ay marami akong binigay sa kanya sa prosesong ito, at na nag-aalangan siyang tumanggap pa - na para bang kailangan niya namang magbalik sa akin. Pinaliwanag niya na sinanay siya sa pagiging "nandiyan" para sa mga lalaki (pagiging suporta para sa kanila, sa madaling salita), at bagamat nagrebelde siya rito bilang bata, naging bahagi na ito ng kanyang pagpapalaki.
Kaya sinakyan ko ang sitwasyon na ito, at tumigil. Sabi ko, "Sige. Ano naman ang gusto mong ibigay sa akin? Bukas ako sa pagtanggap nito." Natahimik kami, at sinabi niya na gusto niya akong bigyan ng pasasalamat para sa lahat ng ginawa ko para sa kanya.
Pagkatapos niya itong sabihin, pakiramdam niya ay ligtas na siya ulit sa akin, at sa gayon ay handa nang magpatuloy. Mahalaga na pakinggan kung ano ang eksaktong nangyayari sa kliyente sa bawat sandali, at na samahan sila sa bawat sandaling iyon habang sinasabayan ang kanilang rhythm.
Tinanong ko kung nasaan na ang takot ngayon - nasa loob niya na raw, tugon niya. Tinutusok daw ng sibat nito ang kanyang utak, at sa gayon ay sinasaktan siya.
Pumasok ako sa isang direktang relational mode kasama niya. Sinabi ko na nakakaramdam ako ng lungkot dahil nasasaktan siya - malalim na lungkot. Gusto ko siyang "iligtas" at protektahan, ngunit hindi ko alam kung paano iyon gagawin.
Nakurot nito ang kanyang puso, at naupo kami doon ng ilang sandali ng may tahimik na koneksyon. Isa itong mahalagang pagbabago - isang tao na may pakialam at maaari siyang samahan at handa siyang protektahan, ngunit hindi nagmamadaling ayusin ang mga bagay bagay.
Isa itong "I-thou moment": dalawang tao na naging buo ang koneksyon. Ako ang therapist at siya ang kliyente, ngunit sa sandaling iyon kami ay dalawang tao lamang na magkatabi, kasama ang malalim na sakit ng sitwasyon. Talagang sineryoso ko ang kanyang nararamdamang sakit - hindi lamang ito isang mapaglarong eksperimento, at hindi lamang ito pagsasapigura ng takot, kundi ilang dekada ng takot na may kinalaman sa pananakit na dinanas niya.
Bumukas ang aming mga puso habang nakaupo kami dito. Naging malalim ang epekto nito sa akin, at ganoon din sa kanya. Parehong ganito ang sinabi namin.
Tapos sabi ko - "Ang totoo niyan, may sibat din ako. Isa itong sibat na pumoprotekta." Inimbitahan ko siyang "papasukin" ako, kasama ang aking sibat, sa kanyang puso.
Madali niya itong nagawa, at naiyak siya. Pakiramdam niya raw ay ligtas at alaga siya.
Ito ang tinatawag na "self object" - ang pagpapasok sa akin ay nangangahulugan na mayroon siyang authority figure sa loob niya na para sa kanya, dahil ang kanyang karanasan sa awtoridad habang lumalaki ay suppressive, at inaasahan siya na maging nandoon para sa mga lalaki sa buhay niya.
Bagamat wala masyadong "nangyari" sa therapy, nagkaroon ito ng malaking impact. Sa huli, tinanong ko kung nasaan na ang kanyang takot pagdating sa paglipat ng propesyon. Hindi na raw siya natatakot. Kahit may posibilidad ng divorce? tanong ko. Oo, tugon niya.
Ngayon, simula lamang ito ng trabaho na nangangailangan ng patuloy na therapy, lalo hinggil sa kanyang relasyon at pagharap dito matapos ang mahabang panahon ng pananakit. Gusto kong bantayan ito dahil posible pang bumalik ang pananakit, at bilang isang propesyonal at maalagang tao, gusto kong makasiguro na hindi ako magiging bahagi, sa kahit anong paraan, ng cycle ng pananakit na iyon.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento