|
Mayroong anak na binata si Jane. Nahihirapan siyang i-motivate ang anak niya, at hindi niya alam kung uudyukan niya ba itong pagbutihan ang kanyang pag-aaral, o kung bibigyan niya na lamang ito ng pagkakataon na diskubrihin ang at kumilos ayon sa sarili niyang lebel. Nag-uubos kasi ito ng maraming oras sa internet. Humihingi siya sa akin ng payo, ng solusyon, at ng patnubay. Siyempre, gusto ko siyang bigyan ng parental advice- ama rin naman kasi ako sa limang anak. Marami akong opinyon ukol sa kung ano ang makakatulong. Ngunit imbis na gawin iyon, tinanggihan ko siya, at imbis ay pinagtuunan ko ng pansin ang kanyang mga nararamdaman habang kinukwento niya ang kanyang sitwasyon. Patalun-talon ang kwento niya- pagkukwento tungkol sa isang positibong karanasan sa parenting class, pag-aalala na baka hindi maging maayos ang buhay ng kanyang anak. Mahirap panatilihin ang pokus niya sa kasalukuyan, sa akin, at sa kanyang mga nararamdaman. Binahagi ko sa kanya ang ilan sa mga pakiramdam ko sa pagpapalaki sa aking mga anak na dalaga at binata. Nakabuo ito ng oportunidad para sa kanya na maging bukas sa pagbabahagi ng kanyang mga agam-agam at tensyon. Nakangiti siya habang ginagawa ito. Nagkokomento ako sa aking mga nakikita at naririnig, at tinanong ko siya kung ano ang nagagawang pagkakaiba ng mga ito para sa kanya. Nagkwento siya tungkol sa pagpipilit na magkunwaring masaya, kaysa magmukhang nag-aalala at malungkot. Medyo umuubra raw ito para sa kanya. Ngunit kita sa tensyong nararamdaman niya na hindi ito sapat. Kaya nanatili akong nakapokus sa kasalukuyan, sa kanyang karanasan, at nagkwento ako tungkol sa aking mga naging problema noong nasa ganoong edad pa ang aking mga anak. Unti-unti, hinayaan niya ang sarili niyang mas makaramdam. Hinikayat ko siyang huminga ng mas malalim. Inamin niya na pakiramdam niya ay naliligaw siya. Minungkahi ko na imbis na bigyan siya ng mga solusyon upang makatakas siya sa kanyang pakiramdam ng pagkaligaw, ay sasamahan ko nalang muna siya doon. Minungkahi ko na patagalin namin ang aming pananatili doon ng isang minuto. Nagrelax siya, at nagsimula siyang makaramdam ng init sa kalooban niya. Napansin ko na nakalagay ang kamay niya sa gilid ng kanyang sikmura, malapit sa kanyang ribs. Dinala ko ang kanyang awareness sa puntong ito. Kadalasan daw ay nakakaramdam siya ng agam-agam at tensyon sa kanyang sikmura. Ngayon ay init na ang nararamdaman niya. Inimbitahin ko siyang mas ramdamin pa ito. Ngayon ay lumalalim na ang kanyang mga nararamdaman, at nagsimula siyang umiyak. Unti-unti na siyang nagiging bukas sa pakikiisa sa kanyang mga malalalim na nararamdaman. Nandoon na ang pakiramdam ng kalungkutan at init. Ito ang punto ng integration. Sa wakas ay mababahaginan ko na siya ng isang parenting principle na natuklasan kong epektibo para sa akin. Ngayon ay matatanggap niya na ito ng may bukas na puso, at hindi lang bilang isang intelektwal na ideya. Ang mahalaga dito ay, imbis na pumasok sa therapy na may dala-dalang mga solusyon na siyang gusto niyang makuha (at na ayon sa kanya ay nabigay naman na ng iba), sinamahan ko siya sa kanyang pagmamatigas, hinikayat siyang manatili sa kasalukuyan, at sinamahan siya sa kanyang pagkaligaw, at nakatulong ito upang mas maging totoo siya sa sarili niya. Ang pokus ay relational imbis na behavioral.
Si Gabriella ay may apat na taong anak na lalaki, at kasalukuyang limang buwan nang pinagbubuntis ang kanyang magiging anak sa kanyang partner, si Jose, na nagpapakilala bilang kanyang nobyo. Dalawang taon na silang nagsasama. Naguguluhan siya sa kanyang relasyon sa mga lalaki. Si Jose ay supportive at desididong palakihin ang kanilang anak, ngunit mayroon itong isa pang anak sa isang babae na hindi niya kinakasama. Siyam na taong gulang na ang bata. Nakakaramdam si Gabriella ng malaking galit sa mga lalaki. Ang kanyang ama ay walang pakialam at mahirap abutin, at bihira siyang purihin nito. Kaya nakakaramdam siya ng paghahangad ng kabaitan mula sa mga lalaki, at kasabay nito ay rejection sa kahit anong indikasyon ng pagiging malayo ang loob ng lalaki. Nagsasama sila ni Jose, ngunit nag-aalangan itong panindigan siya ng tuluyan at pakasalan. Nakaramdam siya ng malaking galit sa kanya dahil dito, at nagdulot ito ng distansya sa pagitan nilang dalawa. Ngunit natatakot din siya na baka iwan siya nito. Kaya ang ginawa niya ay, pinatigas niya ang kanyang kalooban at ginawa nalang kung ano ang alam niyang gawin; nagpakatatag siya at dumepende sa kanyang sarili. Ang kaso, noong ginawa niya iyon, lalo pa niyang nailayo ang kanyang sarili sa suporta at kabaitan na ninanais niya. Kaya inimbitahan ko siyang dalhin ito sa kasalukuyan ng kasama ako - after all, lalaki ako. Hinikayat ko siyang sabihin sa akin kung ano ang mga hindi niya pinagkakatiwalaan sa mga lalaki, at na sabihin sa akin ng deretsahan ang mga bagay gaya ng - "Wala akong tiwala na magiging mabait ka, wala akong tiwala na hindi ka nandito para lamang sa sarili mong interes', atbp. Nag-aalangan siyang sabihin sa aking ng direkta ang mga bagay na ito, ngunit inudyukan ko siyang gawin ito dahil kampante at sigurado ako sa sarili ko, at na kaya kong marinig ang mga ganoong bagay. Kaya ginawa niya nga. Tinanong ko siya kung ano ang kanyang nararamdaman - medyo namamanhid daw. Kaya pinahinga ko siya nang malalim at inudyukan siyang maging bukas sa kanyang mga nararamdaman. Nakakonekta siya sa kanyang galit. Kaya pinasabi ko ulit sa kanya ang pinasabi ko kanina, ng may galit. Ginawa niya nga, at pagkatapos ay naiyak siya. Kumurot sa kanyang kalooban ang ginawa kong pakikinig lamang sa kanya, at ang aking hindi pag-atras o pagpalag. Sinabi ko sa kanya na naramdaman ko ang aking pag-aalala sa kanya sa sitwasyon na iyon. Nagsimula siyang umiyak. Masyado raw siyang nasanay sa pagtutulak palayo ng mga lalaki dahil sa galit niya, kaya naging bago at makabagbag-damdaming karanasan para sa kanya ang makakita ng lalaking hindi siya nilalayuan. Nang kumalma na siya, sinabi niya na isa raw itong makapangyarihang karanasan na hindi niya makakalimutan. Nagsilbing katuparan ng isa sa mga pinakamalalim niyang hiling mula pagkabata ang kaalaman na: posible palang mapakinggan ng sabay ang kanyang galit at pangangailangan. Hindi ito palaging 'curative' na karanasan. Ngunit isa itong malalim at panibagong klase ng karanasan na kaya niyang i-integrate, at maaari itong maging bahagi niya; ang kaalaman at lakas at pagkakampante na hindi niya palaging kailangang "dalhin ang mundo". Siyempre, ang karagdagang kakayahan na maging vulnerable ay maaaring makabuo ng mga positibong cycle sa isang relasyon, kaya maaari siyang makaranas ng resulta na kakaiba sa mga nakasanayan niya na. Kasama sa Gestalt process ang pagbibigay ng pansin sa konteksto ng kanyang karanasan, at paggawa ng isang eksperimento na naglalayong magbukas ng oportunidad para sa panibagong karanasan sa kanyang mga relasyon. Ginamit ko ang sarili ko upang direktang makatugon sa kanya, at samakatuwid ay makabuo ng 'I-Thou' na koneksyon. Sa pamamagitan ng pagtutuon ng pansin sa therapeutic na relasyon, nailatag ko ang pundasyon para sa pagbabago ng mga magiging relasyon niya sa hinaharap.
Si Changchang ay may edad singkwenta anyos. Mabait siyang tao. Sa katunayan, maalaga siya sa mga taong nakapaligid sa kanya. Ngunit inamin niya na hindi siya masaya sa kanyang buhay may-asawa. Hindi niya nararamdaman ang fulfillment, at malungkot siya. Lumabas na, sa kabila ng pagkakaroon niya ng madaming kaibigan, pagkasagana sa social contact, at pagiging kilala bilang isang mabuting tao, nakakaramdam parin siya ng di-kasiyahan at kalungkutan. Dumeretso ako sa dialogical mode sa pakikipag-usap sa kanya. Sinabi ko sa kanya - sobrang kumportable ako sa presensya mo. Nararamdaman ko na ikaw ang tipo ng tao na madaling magpatawad, na pwede akong maging tunay na ako at tatanggapin mo parin ako. Sumang-ayon siya - ganito raw talaga ang paraan ng pagtrato niya sa mga tao. Sinabi ko sa kanya kung gaano ko nagugustuhan ang ganitong klase ng pakiramdam - ang pakiramdam na para bang ligtas ako. Tumango siya at sinabi na mahalaga sa kanya na ganito ang pakiramdam ng mga tao sa kanya. Sinabi ko rin sa kanya kung paano ko posibleng mapagsasamantalahan ang ganitong klase ng pakiramdam - ng pagsasabi sa kanya ng mga bagay bagay, ng pagsandal sa kanya, ng pagtanggap ng kanyang init. Bilang isang therapist, naging mahirap para sa akin ang pananatili sa isang awtoritatibong posisyon, o bilang isang propesyonal, o pagbibigay sa kanya, kasi nararamdaman ko ang pagtaas ng aking pangangailangan sa harap ng kanyang pagkamapagbigay. Tumango siya - nakikita niya ang lahat ng ito, bihira nga lang itong malagay ng direkta sa salita. Napansin ko rin na nakaramdam ako ng kaunting hindi pagka-kumportable sa paraan na mahirap ilarawan. Gusto niya lamang magbigay, at marami nga naman siyang maibibigay. Ngunit kaya niya bang tumanggap? Kaya niya bang tumanggap ng bagay mula sa akin? Naluha siya. Sinabi niya na mahirap daw iyon. Maski ako ay naapektuhan ng sandaling iyon. Nanatili kami sa ganitong uri ng emotional contact ng ilang sandali. Ngunit hindi siya makatanggap ng kahit ano mula sa akin. Parang awtomatiko na sa kanya ang magbigay. Hindi ito balanse. Kaya nakaisip ako ng isang Gestalt experiment. Nakahanap ako ng ilang magagandang glass marbles sa kuwarto at inilagay ang mga ito sa kamay ko. Sabi ko, bibigyan kita ng marble nang isa-isa. Gusto ko na talagang tanggapin mo sila mula sa akin, na para bang tumatanggap ka ng regalo. Pumayag siya, at ginawa nga namin ito. Ginawa ko ito ng mabagal habang nakatingin sa kanya, upang siguraduhin na tinatanggap niya talaga ito mula sa akin. Nanginginig siya; unti-unting siyang naging vulnerable, at umiiyak siya habang kinukuha niya ang bawat marble. Sinabi niya na ito ang pinakaunang pagkakataon na naalala niya sa loob ng mahabang panahon kung saan tunay siyang tumanggap ng bagay mula sa ibang tao. Siya raw kasi palagi ang nagbibigay, at sa ganitong paraan na siya nakilala ng ibang tao. Ngunit habang naglalaon ay nawawalan ng makabuluhang laman ang relasyon dahil hindi two-way ang flow, at bilang resulta ay nanlalamig at nagiging stagnant ito. Kaya siya nagiging malungkot, sa kabila ng kanyang pagiging kilala at pagkakaroon ng maraming kaibigan. Ginamit ko sa dayalogong ito ang aking personal nakaranasan. Imbis na pag-usapan ang iba pang mga aspeto ng kanyang buhay, dinala ko ang usapan sa kasalukuyan, at ang eksperimento ay nangyari sa pagitan lamang naming dalawa. Naging posible ang bagong karanasan dahil pantay ang antas ng investment namin sa isa't isa. Nilagyan ko ng awareness ang isang relational transaction na kadalasang automatic at nangyayari sa labas ng awareness (sa sitwasyong ito, pagtanggap). Sa pamamagitan ng pagsasama ng sarili kong karanasan (imbis na husgahan siya)makakayanan niyang maging bukas sa isang bagay na bago sa kanya.
Si Trevor ay 33 anyos. Lumaki siya sa India kasama ang kanyang ina; walang bakas ng kanyang ama sa buhay nila. Nag-aral siya sa isang alternative school kung saan malayang malaya ang mga estudyante, ngunit wala gaanong patnubay mula sa iba. Pumunta siya sa Australia nang siya ay umabot ng edad na 20 anyos, at nahilig siya sa pagpa-party. Tinatapatan niya naman ito ng maiging pagtatrabaho. Palaging nagtatrabaho ang kanyang ina; bihira lang silang magkita, kahit nakatira sila sa iisang bubong. Pumunta ang nanay niya sa Australia limang taon na ang nakakaraan, at bumili ng bahay doon na siyang tinitirhan ngayon ni Trevor. Sinusubukang bumawi ng nanay niya - mas madalas na silang magkasama ngayon kaysa noon. Si Trevor ay matalino, gwapo, at kampante sa kanyang sarili, ngunit hindi siya makakuha ng babae, at kung makakuha man ay nahihirapan siyang patagalin ang relasyon. Maraming isyu na kailangang bunuin. Ang pinakakapansin-pansin ay ang isyu ng support vs. freedom. Lumaki si Trevor na maraming kalayaan (freedom) sa eskwelahan at sa bahay, ngunit wala gaanong istruktura o suporta (support). Kaya hinain ko ang isyung ito sa misming sesyon. Iminungkahi ko na magsadula kami ng sitwasyon kung saan gagampanan ko ang parte ng isa sa mga guro niya sa eskwelahan. Una ay gumanap ako bilang isang guro na nagbibigay ng maraming kalayaan sa mga estudyante, at tinanong ko kung ano ang nararamdaman niya tungkol dito. Isa itong pamilyar na karanasan para sa kanya; ang sarap ng kanyang kalayaan, at kasabay nito, ang pakiramdam ng pagkaligaw. Pagkatapos ay gumanap naman ako bilang isang guro na hindi niya pa nararanasan: binigyan ko siya ng mga malinaw na istruktura, at hinikayat siya na pagbutihin ang ganyang gawa. Napaluha siya pagkatapos nito, at nabawasan ang kanyang agam-agam. Ngunit dahil hindi ito pamilyar, nakaramdam siya ng udyok na magrebelde. Sunod, nagpalit kami. Gumanap ako bilang siya at gumanap naman siya bilang guro na nagbibigay ng istruktura at suporta. Naging kaaya-aya ang karanasan na ito para sa kanya. Pakiramdam niya ay tumibay siya bilang tao. Nagbunga ito ng iba pang mga tema na hinalungkat din namin: istruktura, suporta, papuri/panghihikayat (encouragement), agam-agam (anxiety), at pagrerebelde (rebellion). Pinatukoy ko siya ng mga parte ng kanyang katawan na nakakaramdam ng mga karanasang ito. Pagkatapos, pinaguhit ko siya ng larawan na naglalaman ng mga elementong ito. Bilang gawaing bahay, pinaguhit ko siya ng ilan pa ng mga ganitong klaseng larawan. Bumalik siya noong sumunod na linggo na may baong realisasyon - napagtanto niya na hindi pa pala niya napapagsama ang iba't ibang aspeto na ito ng kanyang buhay - ang istruktura para sa kanya ay hanggang trabaho lamang, ang kalayaan ay hanggang partying lamang, at ang kanyang pagnanais na mapuri at mapahalagahan (desire for appreciation) ay nagdulot ng mapagkontrol na pag-uugali pagdating sa kanyang mga relasyon. Habang tumaas ang kanyang awareness sa bawat aspeto na ito, nakayanan niyang unti-unting i-integrate itong magkakahiwalay na aspeto ng kanyang sarili. Sa pamamagitan ng prosesong ito ginamit natin ang Gestalt Experiment upang usisain at subukin ang iba't ibang aspeto ng sarili; dinala natin ang mga nakaraang karanasan papunta sa kasalukuyan; gumawa tayo ng mga bagong karanasan upang pataasin ang awareness; at inusisa natin ang kahulugan ng mga karanasan na ito sa pamamagitan ng body sensation. Ginamit din natin ang malikhaing proseso ng sining upang mas palalimin ang awareness, at isang therapeutic na relasyon upang lumikha ng isang ligtas na espasyo kung saan mailalagay sa salita at dayalogo ang lahat ng ito.
Pinuntahan ako ni Lian dahil mayroon siyang malaking skin rash sa kanyang mukha na hindi niya matanggal tanggal. Hiningan ko siya ng ilang kontekstwal na impormasyon - tungkol sa kanyang buhay, sa kanyang stress levels, sa kanyang kalusugan, pagkain, ehersisyo, at pamilya. Bata pa siya - mga bente anyos, at nasubukan niya nang magmeditate. Marami na siyang nasubukan na health treatment, ngunit walang gumana. Tahimik siya at ayon sakanya, madalas siyang hindi napapansin ng mga tao, puwera na lamang sa kanyang rash. Kaya inutusan ko siyang isipin na siya ang rash, at ilarawan ang sarili niya. Nagsabi siya ng mga bagay gaya ng: - Pula ako - Hindi ako makapagtago - Sensitibo ako - Hindi ako aalis - Tinutulak kong palayo ang ibang tao - Pangit ako - Namamaga ako Tinanong ko siya kung ano ang nararamdaman niya sa kanyang katawan habang sinasabi niya ang mga bagay na ito. Sinabi niya na nakaramdam siya ng pagkasensitibo, pag-init, at pagiging hindi kumportable. Sinuri ko pa ang kanyang mga sinabi. Sabi ko, 'Magsabi ka pa ng tungkol sa pagkapula', at tinulungan ko siyang suriin ang kahulugan ng pula sa kanyang buhay. Nagkwento siya sa akin ng isang malungkot na alaala tungkol sa Chinese New Year, isang panahon kung saan punong puno ng pula ang paligid, kung saan hindi umuwi ang kanyang ama. Nagbunga din ng kwento ang iba pang statement. Nang magsalita siya tungkol sa pagtatago, nagkwento siya tungkol sa kagustuhan niyang pagtaguan ang kanyang nanay na sinasaktan siya. Tinanong ko siya tungkol sa pagtulak papalayo ng ibang tao. Nung una ay hindi niya ito maipaliwanag - isa kasi siyang mabait na tao na palaging nais na gumawa ng magagandang bagay para sa iba. Ngunit havang pinapalalim natin ito, naging malinaw na ginamit niya ang pagiging "tagapagbigay" sa relasyon upan iwasan na maging malapit ang ibang tao sa kanya. Para sa kanya, ang pagtanggap mula sa iba ay nangangahulugan ng pagpapalapit sa kanila. Ang pinakamakapangyarihan dito ay ang "pagtulak papalayo ng ibang tao". Hiniling ko sa kanya na sabihin iyon ng direkta sa akin: 'Gusto kitang itulak papalayo'. Naglabas ito ng napakaraming enerhiya, nang malagpasan niya na ang kanyang pagkamahiyain. Inimbitahan ko siyang itulak papalayo ang aking mga kamay, upang maisadula niya ang pagtutulak papalayo. Nung una ay nag-aalangan pa siya, ngunit unti-unti itong lumakas. Lahat ng enerhiya niya ay lumabas sa pamamagitan ng kanyang mga kamay. Tinanong ko siya kung ano ang nararamdaman niya; ang sagot niya ay galit. Kaya tinrabaho namin ang paglalabas niya ng galit. Dalawang beses ko lang siyang nakita, ngunit binalita niya sa akin na hindi katagalan pagkatapos noon ay nawala na ang kanyang rash, at na natutunan niya nang maging mas assertive sa kanyang buhay at sa kanyang mga relasyon sa iba.
Si Tracy ay labindalawang taon nang kasal, at nagkaroon ng isang anak. Masaya naman siya sa kanyang buhay may-asawa. Nagkakasundo silang mabuti ng kanyang asawa. Ngunit bihira silang magtalik. Sa simula ng kanilang relasyon, nangibang-bansa siya sa ng isang taon. Sa loob ng panahong iyon ay nagkaroon siya ng napakapusok at napakasekswal na relasyon sa iba. TInakbuhan niya ito, umuwi sa kanyang bansa, at nag-asawa. Ngunit inabot ng matagal na panahon bago siya maka-get over sa nangyari, at hindi pa niya ito nai-integrate. Isa itong klasikong halimbawa ng unfinished business at polarity sa Gestalt. Habang ikinukwento niya ang nangyari, tinanong ko siya: "Ano na ang nararamdaman mo ngayon?" Ito ay isang klasikong tanong na Gestalt. Marami siyang kumplikadong damdamin. Tinalakay namin ito base sa mga pisikal nitong manipestasyon, at dinahan dahan naming ang paghimay ng kalungkutan, pagkapusok, at pagka-ungrounded ng kanyang karanasan. Hindi kinakailanganang "puntahan" ang nakaraan, dahil ang nakaraan ay makikita sa kasulukuyan, at lahat ng kailangan natin upang harapin ang pagkadi-tapos ng nakaraan ay makukuha at magagamit natin ngayon, sa kasalukuyang panahon. Tinrabaho din namin ang polarity. Ang kanyang napakapusok na sekswal na sarili, at ang kanyang masayang maybahay na sarili. Ang kanyang paglagpas sa kanyang mga hangganan, at ang kanyang konserbatibo at hindi padalus-dalos na sarili. Sa pag-uusap na ito, inutusan ko siyang magpalit ng katauhan habang inaakto ang parehong aspeto ng kanyang sarili. Sinuri ko rin ang mga pakiramdam na mayroon siya sa bawat aspeto. Inudyukan ko ang bawat aspeto na punan ang isa pang aspeto. "Masyado kang mapusok". "Masyado kang nakakabagot". Matapos ang ilang pag-uusap, unti-unting naging mas malapit ang parehong aspeto, at nagkasundo. Natural itong nangyayari, basta't may kasamang tamang klase ng suporta, at nauuwi sa integration ng ating "splits", sa termino ni Fritz Perls.
Workshops coming up:
Hong Kong 6-8 June,
Personal Growth/Spiritual Growth
- see below
Shanghai 10-15 June,
Gestalt intensive
下一个即将到来的工作坊在2014年6月10日-6月15日! 请传播。更多信息，请电133-1176-7286,电子邮件: huangjianhe@vip.163.com或访问 www.zhxlw.net
-----------------------------------------------------
Steve Vinay Gunther : 澳大利亞利斯莫爾人,
一位在靈性路上走過了40個年頭的實修者;
一位手彈吉他情感真摯信仰『愛是一切』的吟唱者;
一位笑容可掬給人如沐浴春風般溫暖的『長輩』;
一位目光深邃眼睛裡流露著平靜與洞見的老師；
一位樸實無華卻可以將真理實相展示在你面前的完形大師。
何為靈性?如何去修行實踐? 它和心理治療的方法有何相似或不同之處？這些問題將透過審視所組成靈性和療愈的原則、實踐和體驗來進行探索和詮釋。
在工作坊中，老師將會把靈性修持的整個架構圖清晰地展示給大家,有了這張靈修地圖，我們在回歸靈性的路途上會很清楚自己在哪個階段，或哪個位置， 離目的地還有多遠。
這個工作坊是獨一無二的。它可以加深我們對自己靈性的了解，并指明怎樣去運用到與不同對象的關係中。此工作坊在過去的15年里曾在12個不同的國家開班；這是首次引入香港。
課程時間: 6月6 – 8日(10:00am – 6:00pm)
課程費用: HK$4800
上課地點: 本中心
入款帳號: 中國銀行(香港)分行: 012-5511-00-9663-6
帳戶名稱: WE CENTER (恒●慧)
注: 凡在5月15日前報名者優惠價HK$4300
本中心傾心提示： Steve Vinay Gunther 是值得推荐給朋友們的一位老師, 課程詳情請參閱附件。
Si Joan ay isang kliyente na may edad singkwenta. Marami siyang pera at mayroon siyang dalawang anak na babae na malalaki na, galing sa dalawang magkaibang asawa. Hiwalay na siya sa kanyang asawa at marami na siyang napuntahang iba't ibang lugar. Hindi masaya si Joan. Kulang ang tiwala niya sa kanyang propesyonal na kakayahan, at sa kanyang kakayahan na isapraktika ng maayos ang mga natutunan niya sa maraming taon ng pag-aaral. Pakiramdam niya ay hindi siya naiintindihan ng iba, at na hindi siya sinusuportahan ng kanyang mga kaibigan. Pakiramdam niya ay palagi siyang nagbibigay sa iba, ngunit hindi ito nasusuklian dahil hindi interesado ang ibang tao sa kanya. Marami siyang hinanakit at hindi niya na alam kung saan pupunta, o kung ano ang gagawin. Hindi madali ang therapy niya. Gusto niya ng mga solusyon, ngunit tinatanggihan niya ang lahat ng klase ng suhestyon. Ang pinakaninanais niya ay pakikiisa sa kanyang mga nararamdaman, pag-intindi, at simpatya mula sa iba. Makalipas ang ilang panahon, naramdaman ko na hindi na ako kumportable sa simpleng pagsang-ayon lamang na marami siyang kamalasan sa buhay. Ayaw niyang kilalanin ang gampanin niya sa kanyang buhay at tuwing sinasabi ko sa kanya na may kinalaman siya sa mga nangyayari sa kanya, nagiging depensibo siya at nagagalit sa akin dahil sa aking hindi pagsuporta sa kanya. Gusto niyang ubusin ang bawat sesyon na nagkukwento tungkol sa kapangitan ng kanyang sitwasyon, at sa pangit na pagtrato sa kanya ng iba. Muli, naramdaman ko na hindi na ako kumportable sa simpleng pag-upo at pakikinig lamang, dahil sa pamamagitan nito ay sinusuportahan ko ang kanyang pagkalugmok sa kanyang masakit at di-produktibong paraan ng pagtingin sa kanyang buhay. Ngunit tuwing sumasabat ako, maiirita siya at pupunan ako. Hindi madali ang therapy na ito! Sinabi ko sa kanya na ang nangyayari sa kanya sa totoong mundo ay makikita rin sa relasyon namin. Na ang mga sitwasyon kung saan hindi niya nararamdaman na pinakikinggan o sinusuportahan siya ay nararamdaman niya rin mula sa akin. At na ilan sa mga reaksyon ko ay maaaring kagaya rin ng mga naging reaksyon ng iba sa kanya. Minsan interesado at bukas siya sa ideya na ito, ngunit minsan ay gusto niyang bumalik na lamang sa mga kwentong nakasanayan niya na. Isang beses ay hinain ko sa kanya ang mga bagay na gusto kong ayusin at pagtuunan ng pansin kasama siya, imbis na makinig lamang sa kanyang mga kwento. Na-offend siya at galit na galit siya pagkatapos. Sinabi niya na gusto niya nang tapusin ang therapy. Isa itong halimbawa ng tinatawag nating "punit" sa "tela" ng relasyon. Responsibilidad ng therapist na "ayusin" ito sa pamamagitan ng "acknowledging" (pagpansin/pagkilala) at "reconnection" (muling pagkokonekta/pagtatagpo). Kaya ang ginawa ko ay ganito: kinilala ko na nakita niya bilang pag-istorbo at pagsabat sa kanya ang mga ginawa ko, at pinansin kung gaano nakasakit at nakagalit sa kanya ang mga ginawa kong ito. Inamin ko na naging apurado ako na pasulungin ang therapy, at na hindi ako nakuntento sa simpleng pakikinig lamang sa kanyang mga kwento. Inamin ko na mukhang hindi umuubra para sa kanya ang pagdadagdag ng buhay at partisipasyon sa therapy. Napagaan nito ang loob niya, at ito siguro ang pinakaunang pagkakataon sa kanyang buhay na may taong umamin sa kanya ng kanilang parte sa hindi pagiging maayos ng kanilang relasyon. Sa ganitong paraan, nakaranas siya ng healing mula sa karanasang ito at bilang resulta, may parte sa kanya na lumakas at tumibay. Pero sa kabila ng lahat, marami paring kailangang ayusin...
|
|
|
