Case #50 - Pagkausap sa mga unan tungkol sa suporta

Naglabas ng maraming paksa si Mark, ngunit tila walang paksa na sapat para maging pokus. Pagdating sa trabaho, siya ay nasa transition - dati ay katrabaho niya ang kanyang ama, ngunit hindi na ngayon. Nagkaroon siya ng maraming negosyo, ngunit wala ni isa sa mga ito ang kumikita ng maganda. Tatlong taon na siyang kasal, at handa na siyang magkaanak. Nagbigay ako ng iba't ibang komento at obserbasyon - ang tila dumadaloy na tunog ng kanyang boses, halimbawa.
Tila wala namang "isyu" sa mga binanggit niya. Kaya nagtanong ako tungkol sa kanyang buhay mag-asawa. Maganda raw ito, at masaya raw siya.
Habang magandang indicator naman ang ganitong sagot, interesado parin ako sa kung paano niya ito nasabi - interesado ako sa mga detalye, sa madaling salita. Sa Gestalt, palagi kaming interesado sa paglayo sa mga generalisation papunta sa specifics, dahil ito ang aming paraan ng paggawa ng contact.
Nahirapan siyang sagutin ito. Nagtanong ako tungkol sa kanyang mga nararamdaman at muli, nahirapan siyang maging specific.
Kaya sinabi ko na baka may kinalaman ang kawalan ng clear figure sa kanyang pagiging hirap na pakiramdaman ang kanyang mga emosyon.
Nagmungkahi ako ng isang eksperimento - iikot siya sa grupo at titingnan ang mga tao dito, isa-isa, at papansinin niya ang kanyang nararamdaman habang tinitingnan ang bawat tao.
Nakayanan niyang ilarawan sa akin ang kanyang karanasan sa malinaw na paraan, kaya malinaw na mayroon siyang kapasidad na tukuyin ang kanyang karanasan sa relasyon; kailangan niya lang talaga siguro ng pag-uudyok at suporta mula sa paligid. Sumang-ayon naman siya dito.
Sunod ay binigyan ko siya ng specific na sasabihin: "Kapag tinitingnan kita, ako ay _____".
Tila napakasimple nito, ngunit mahalagang magsimula sa isang bagay na kaya niyang gawin. Kung iisipin ang kanyang natural na hirap sa pagtukoy ng kanyang mga nararamdaman, mukhang maganda nga kung dito kami magsisimula. Hinayaan ko siyang ilarawan sa akin ang kanyang karanasan sa iba, at pagkatapos ay pinasabi ko sa kanya ng direkta sa iba ang kanyang karanasan sa kanila. Palaging papunta sa relational na direksyon ang Gestalt.
Kaya ginawa niya ito sa maraming tao, at sa bawat pagkakataon ay naging malinaw ang kanyang pagkakasabi.
Muli, malinaw na kailangan niya lang talaga ng suporta mula sa paligid upang magawa niya ito.
Kaya sunod, naglabas ako ng isang unan, sinabi na isipin niya na ito ang kanyang asawa, at inimbitahan siyang kausapin ito gamit ang pangungusap na binigay ko sa kanya kanina: "Tuwing nakikita ko ang ____ sayo, ako ay ____".
Ginawa niya nga ito, at naging malinaw siya. Binanggit ko ito sa kanya, inudyukan siya, at sinabi na talagang may kapasidad nga siyang tukuyin ang kanyang mga nararamdaman at sabihin ito sa iba.
Sinabi ko na siguro ay kailangan niya lang ng maayos na ensayo, sa isang ligtas na setting. Sumang-ayon siya dito.
Sunod ay inimbitahan ko siyang gawin din ito sa kanyang ama.
Sinabi ko na mukhang suporta ang pinakamahalagang isyu dito, kaya inanyayahan ko siyang kausapin muli ang mga unan - una ang kanyang asawa, sunod ang kanyang ama - at sabihin sa kanila, "Tuwing ginagawa mo ang _____, ako ay _____, at nais ko sanang makatanggap ng _____ na suporta mula sayo."
Naging mahalaga ito para sa kanya, dahil naglinaw ito ng maraming detalye, at sinabi niya na pakiramdam niya raw ay napayapa siya pagkatapos nito.
Isa itong magandang halimbawa ng mala-behavioral na eksperimento na naghahalo ng emosyon, contact, pagiging awtentiko, at suporta. Ito ang mga pangunahing elemento na katrabaho natin sa Gestalt, at maaaring maging valuable ang ganoong sesyon na halos naging coaching process na.
Kung ayon sa sitwasyon, maaari ring ipasok sa Gestalt na lapit ang aspetong ito. Mahalagang malaman na hindi ito isang formula; binabagay ito sa tao, at sa kung anong klase ng proseso ang kailangan niya sa oras na iyon.

Case #49 - Ang matigas na manika at ang malambot na mga kamay

Nagugulumihanan si Annabelle, at malungkot na malungkot. Nagdala siya ng isang maliit na manika na may mga brasong gawa sa kahoy.
"Ako ito," sabi niya. "Matigas ang aking mga braso gaya ng sa zombie. Malungkot ang aking puso."
Kinuwento niya na malalang mag-away ang kanyang mga magulang habang lumalaki palang siya, at nakalikha ito ng maraming takot at paninigas sa kanya. Noong tumanda na siya, pakiramdam niya ay naging masyado siyang matigas, at nais niya sanang maging mas malambot. Ngunit pinapakita ng manika kung gaano talaga katigas ang pakiramdam niya.
Nakinig ako ng maigi, at naramdaman ko kung gaano kabukas ang puso ko sa kanya - tunay nga siyang malungkot.
Ngunit kasabay nito ay may lumutang na mapaglarong imahe sa isip ko na tila hindi bagay sa bigat ng sitwasyon - naisip ko ang mga zombie sa nakakatawang paraan.
Kaya binahagi ko ang aking malalim na koneksyon at pag-aalala sa kanya, pati narin ang mapaglarong imahe kong ito ng mga zombie. Hindi naman sa hindi ko ginagalang ang bigat ng kanyyang sitwasyon; gusto ko lang kasi sanang ibahagi ng mas buo ang aking sarili.
Naging bukas naman siya dito. Minungkahi ko na paglaruan namin ang imaheng iyon.
Kaya tumayo kami at naglakad ng magkatabi na tila mga zombie - nilapitan namin ang mga tao sa grupo. Karamihan sa grupo ay tumawa rin at natuwa sa aming kabaliwan. May ilan nga lang na natakot talaga, kaya iniwasan namin sila. Ngunit masasabi na sa kabuuan, isa itong nakakatawa at mala-baliw na karanasan.
Umupo na si Annabelle, at umupo rin ako ng nakaharap sa kanya, attentive sa kung anuman ang nararamdaman niya sa oras na iyon.
Pinalambot siya ng eksperimentong iyon, at ginawa siyang mas bukas. Pinakiramdaman niya ang maliliit ng braso ng kanyang manika at muling nagkomento sa katigasan nito. Ngunit baka lumambot daw ito kung hihimasin niya ito.
Ginawa ko itong cue. Kinuha ko ang kanyang mga braso gamit ang aking mga kamay at hinimas ito. Kumapit siya sa aking mga braso na parang maliit na bata na naghahanap ng kalinga. Tiningan ko siya upang makita kung kamusta ang karanasan para sa kanya, at nakikita ko na tila lumalambot na nga siya. Nagpatuloy ako sa paghimas sa kanyang mga braso, at kinausap ko siya tungkol sa paglambot. Nararamdaman ko ang lakas ng energy sa kanyang mga kamay. Kaya, habang sinasabi niya na tila lumalambot na ang kanyang mga braso, nilagay ko akg aking mga kamay sa aking hita at tinaas ang aking mga palad. Pinahintulutan ko siyang himasin ang aking mga kamay gamit ang kanyang mga kamay, at ginawa niya nga ito. Naging mabagal ang kanyang paghimas. Nagkomento ako tungkol sa dami ng enerhiya sa kanyang mga kamay. Nagkaroon siya ng malalim na koneksyon sa kanyang puso at mga nararamdaman, at nanatili ang kanyang contact sa akin sa buong prosesong ito.
Sinabi niya na ang aking mga kamay ay ang kanyang mga magulang: magkahiwalay, ngunit parehong nandoon. Hinawakan niya ang bawat kamay ng may pagmamahal, ngunit may halong lungkot. Pagkatapos ay kinuha niya ang manika at dinikit ang mukha nito sa bawat isa sa aking mga daliri. Pagkatapos ay kinuha niya ang dalawang braso; nilagay niya ang isang braso sa isa kong kamay, at nilagay din ang isa pang braso sa kabila kong kamay.
Sabi niya - kahit magkahiwalay ang mga magulang ko, maaari parin akong kumonekta sa kanilang dalawa.
Malalim ang kahulugan ng sandaling ito, at nagbago ang kalidad ng kanyang kalungkutan mula sa pagiging stuck at collapsed, papunta sa pagiging bukas at dumadaloy. Nag-relax ang kanyang mga braso at bawat bahagi ng katawan niya ay humihinga, nasa kasalukuyan, at konektado.
Isa itong malalim na karanasan para sa kanya, pati narin sa akin, at pagkatapos ay nakaramdam siya ng malalim na kapayapaan at integration.

Case #48 - Ang bruha, ang pera, at ang sakit

Nagkaroon ng mga seryosong isyu sa kalusugan si Song-li nitong nakaraang taon. Matapos ang maraming operasyon, parang hindi naman gaano nakatulong ang pisikal na intervention - bumuti nga ang kanyang kondisyon, ngunit lumala naman ito ulit. Kaya sikolohikal na ang susunod na posibleng paliwanag. Dumalo na siya sa iba't ibang therapy hinggil dito...kaya nag-ingat akong huwag nang gawin muli ang mga nagawa na sa mga therapy na ito. Tinanong ko siya ng direkta kung anu-ano na ang mga ginawa niya doon. Hindi magandang gumamit ng masyadong marami at magkakaibang lapit para sa iisang problema, at nangangailangan ito ng maingat at propesyonal na pagdedesisyon.
Kung lalapit ka sa isang doktor, makakatulong ang pagkuha ng pangawalang opinyon, ngunit hindi na magandang kumuha ng apat o lima pa - nakakalito na masyado iyon. Maaaring makalikha ng lalim ang pakikipagbuno sa isang isyu kasama ang iisang therapist lamang, ngunit maaaring maging counter productive ang "shopping around" para sa iba't ibang lapit. Kaya ayokong sumabak kaagad sa isyu - kinailangan ko muna itong pag-isipan ng maigi.
Nagtanong ako tungkol sa kanyang konteksto - ano ba ang nangyari isang taon ang nakaraan nang una siyang makaranas ng mga problema sa kalusugan? Kinwento niya ang kanyang pagbili ng "paper money" na ginagamit sa China upang sunugin bilang pag-alala sa isang yumao. Namatay ang kanyang ama limang taon na ang nakakaraan, at para dito niya binili ang "paper money" na ito.
Habang binibili niya ito, may isang "bruha" (ito ang ginamit niyang salita) na binalaan siyang huwag bumili ng masyadong marami; kundi, magkakasakit siya. Agad niyang sinubukang ibalik ang kanyang mga binili, ngunit ayaw na itong tanggapin ng tindahan.
Hindi nagtagal ay nagsimula na ang kanyang pagkakasakit.
Nagtanong ako tungkol sa kanyang relasyon sa kanyang ama. Naging malapit at mapag-alaga raw sila isa't isa, at araw araw niya itong iniisip. Madalas niya rin itong kinokonekta sa iba't ibang bagay sa buhay niya, gaya ng kanyang anak na lalaki.
Mahalaga na alamin mo muna ang mga detalye ng field ng isang tao, imbis na pagtuunan kaagad ng pansin ang mga emosyonal na isyu. Nagbibigay ang konteksto ng mahalagang impormasyon na maaaring gumabay sa direksyon ng therapy.
Kaya tinanong ko rin kung gaano kadalas niya itong isipin - matapos ang limang taon ay nakapokus parin siya dito, kaya mukhang may unfinished business siya sa kanyang ama.
Hindi niya naman matukoy kung ano ang unfinished business na ito, o kung ano talaga ang nararamdaman niya tuwing iniisip niya ang kanyang ama, kahit mukha itong positibo.
Posible sigurong mas usisain pa ang kanyang awareness sa mga susunod na sesyon, ngunit dahil malinaw na ayaw niya pa akong papasukin ngayon, ayokong basta na lamang mag-usisa. Sa halip, mas gusto kong manatili na lamang sa piniprisinta niya sa akin. Isa ito sa mga paraan ng Gestalt ng hindi pagpupumilit tuwing may resistance ang kliyente.
Kaya naupo lang ako doon at nakinig sa kanya.
Nagmungkahi ako ng takdang gawain - isang extended na Gestalt experiment.
Minungkahi ko na bumili siya ng isang piraso ng paper money. Tinanong ko kung may litrato ba siya ng kanyang ama; mayroon daw siya sa computer. Ganito ang pinagawa ko: araw-araw, sa parehong oras, gugupit siya ng maliit na piraso mula sa paper money, ilalagay ito sa burner, bubuksan ang litrato ng kanyang ama sa computer, pakikiusapan itong pagpalain ang kanyang buhay, at pagkatapos ay isasara nang muli ang litrato.
Ang tawag dito sa brief therapy ay "prescribing the symptom", at ang katapat naman nito sa Gestalt ay ang "paradoxical theory of change", o pagiging mas present sa kasalukuyan; sa "what is".
Humingi siya ng iba pang mga gawain. Malinaw na bunga ito ng kanyang di-mapakaling paghahanap ng therapy hinggil sa paksang ito, at isang isomorph ng babala ng bruha - na huwag siyang maging masyadong sugapa sa mga bagay na may halaga, na ngayon ay nirerepresenta ng pera na binili niya.
Gayunpaman, tinandaan ko ang kanyang pagiging di-mapakali para sa mga susunod na sesyon.
Naka-sick leave siya, kaya tinanong ko kung ano ang ginawa niya noong araw na iyon. Nasa bahay lang daw siya, at sa loob ng walong oras ay nagluto, nagpahinga, at naglakad lakad.
Tinanong ko kung may mga social issues ba na mahalaga sa kanya, ngunit wala naman daw.
Kaya minungkahi ko na mag-isip siya ng isang proyektong may kinalaman sa serbisyo na maaari niyang simulan sa ngalan ng kanyang ama.
Binago nito ang simbolismo para sa kanyang ama, at ginawa itong springboard papunta sa buhay at pakikisalamuha imbis na tagatuon ng pansin sa sakit, kamatayan, at kawalan ng pakikisalamuha. Binigyan din siya nito ng positibong bagay na maaari niyang pagtuunan ng pansin - isang bagay na maaaring tumayo bilang "silbi" ng kanyang buhay.