Martes, Marso 10, 2015
Case #55 - Ang creative void
Sinabi ni Betina na natatakot siyang mamatay ang kanyang asawa - madalas kasi ang maagang pagkamatay sa pamilya nito. Sinabi rin dati ng isang manghuhula na posible rin itong mamatay ng maaga, at mula noon ay palagi na itong nagpupuyat tuwing gabi.
Habang nag-uusap kami, naging malinaw na ang isyu dito ay ang pagpapabaya nito sa kanya - disoras ng gabi na ito umuuwi, dahil nakakipag-inuman at nagsusugal pa ito kasama ang kanyang mga kaibigan. Maingay ito tuwing umuuwi na tila walang konsiderasyon sa mga tulog na, at nagigising palagi si Betina dahil dito. Kakaunting oras lang ang binibigay nito sa kanyang pamilya, at nakawaldas na ito ng pera na para sana sa kanyang pamilya sa pagsusugal.
Ilang dekada nang ganito ang sitwasyon ng kanilang pagsasama. Sa mga pamilya kung saan may abuso na nangyayari, mayroong co-created na aspeto ang dynamic, at madalas itong may kinalaman sa konteksto sa Field.
Sa puntong ito ay galit na siya, ngunit halos hindi parin sila nag-uusap.
Sinabi ko na, bagamat makakaramdam siya ng sakit kapag namatay ang kanyang asawa, malamang ay makakaramdam din siya ng ginhawa. Sumang-ayon siya. Sa Gestalt, interesado tayo sa magkabilang dulo ng isang polarity.
Tinanong ko kung ano ang nais niyang makuha mula sa akin - sabi niya, direksyon daw hinggil sa kung ano ang kanyang gagawin.
Binunyag niya na ganoon din pala ang kanyang ama - ginagabi sa labas, at palasugal. Ito ang indikasyon ng field.
Malinaw sa akin na isa itong seryoso, malalim, at nakakababang sitwasyon.
Nagsumbong ang kanyang asawa sa kapatid nito, na pinagsabihan naman si Betina.
Habang kinukwento niya ito, kinukurot niya ang kanyang sarili. Kaya inanyayahan ko siyang kurutin din ang kapatid ng kanyang asawa. Naglagay ako ng unan sa harap niya. Nag-alangan siya, at mas kinurot niya pa ang kanyang sarili. Naging mapilit ako sa pagpapagamit sa kanya ng unan - sinabi ko na "unan lang naman ito" at na walang masamang mangyayari. Mahirap ito para sa kanya, ngunit ginawa niya nga ito - binaon niya ang kanyang mga daliri sa unan. Ito ang tinatawag nating "retroflection" sa Gestalt - ang paggawa sa sarili ng isang bagay na nais mong gawin sa iba.
Inanyahan ko siyang ipagpatuloy ang kwento. Binunyag niya na nakikialam din pala pati ang iba pang mga kapatid ng kanyang asawa, at pinapagalitan din siya ng mga ito.
Kaya itinigil ko ang proseso. Nagbunyag ito ng malalim na pakiramdam ng kahinaan, kakulangan ng suporta, at isang intergenerational pattern na may mga pagkakapareho sa isang abusive na relasyon. Hindi ito masosolusyonan ng simpleng pagsasabi ng "Basta huwag mo nalang ito gawin". Tila malaking halaga ng suporta ang kinakailangan upang makaalis sa isyu na ganito kalaki, at hindi ito posibleng gawin sa iisang sesyon lamang - mahalaga na kilalanin natin ang ating mga limitasyon bilang therapist, upang hindi magtangkang gumawa ng mga bagay na magpapaasa lamang sa kliyente.
Kaya pinataas ko ang kanyang awareness. Tinanong ko kung tingin niya ba ay makasarili ang lahat ng lalaki. Hindi raw. Sinabi ko na tingin ko ay medyo makasarili ang mga lalaki. Sabi niya - "Hinahayaan kong magkaganon eh." Sa paraang ito, umako siya ng pananagutan sa pagiging makasarili na ito, nang hindi ko siya "kinukumpronta".
Tiningnan ko siya, at sinabi ko na nakikita ko na hindi siya masaya. Isa itong sandali ng pagtatagpo. Hindi ko gustong subukan na iligtas siya mula sa sitwasyon na iyon o subukang ayusin ang kahit ano - kahit gaano ko pa kagustong magkaroon siya ng panibagong buhay.
Sinamahan ko lang siya sa sandaling iyon. Sinabi ko kung ano ang nakikita ko - isang sitwasyon na kagaya ng sitwasyon ng kanyang ina. Isang sitwasyon na ilang dekada nang nagpapatuloy. Isang sitwasyon na tila palala lang ng palala. At isang sitwasyon kung saan hindi siya makaalis, kahit may kaalaman siyang sikolohikal.
Isang paraan upang hindi pagmukhaing mababaw ang sitwasyon ay ang pagpapatingkad ng pagiging depressing nito. Hindi ako nagkomento o nanghusga o nagmungkahi; kinilala ko lamang ang sitwasyon. Sa paraang ito, makikita at matatabihan ko siya habang tinitingnan ang realidad ng sitwasyon.
Ang tawag namin dito sa Gestalt ay "sitting with the creative void". Hindi ito mukhang malikhain, ngunit kung tatabihan lang natin ang kawalan nang hindi nalalaglag papunta dito o tinatakbuhan itong palayo, maaaring lumitaw ang iba pang mga bagay.
Sabi niya, "Tumigil na tayo sa pag-uusap, at medyo nakaginhawa ito para sa akin." Naintindihan ko ito - at sinabi ko na sa totoo lang, patay na talaga ang kanilang pagsasama. Ano nang gagawin ngayon?
Tinanong ko kung ilang porsiyento sa tingin niya ang pag-asa na magkakaroon pa ng pagbabago. Mababang porsiyento ang inasahan kong marinig. Kung ang isasagot niya ay zero, sisimulan ko sanang pagtuunan ng pansin ang kanyang pag-alis mula sa sitwasyong iyon.
Ngunit ginulat niya ako nang 15% ang isagot niya. Ibig sabihin, tingin niya ay may pag-asa pang magbago ang sitwasyon.
Tinanong ko kung ano ang magagawa niya tungkol dito - papunta na ito sa posibleng aksyon.
Sinabi niya na maaari raw siyang maghanap ng iba pang mga paraan upang maging mas masaya. Maganda ito - pagsisimula sa isang subhektibong solusyon.
Nang humingi ako ng iba pa, sinabi niya na mas pagtutuunan niya nalang ng atensyon ang mga bata, ngunit pinaalala ko na iyon na nga ang ginagawa niya ngayon.
Tumukoy siya ng iba pang mga paraan upang mas pasayahin ang kanyang sarili. Ngunit may iba pa akong hinihintay mula sa kanya - mga obhektibong aksyon na maaari niyang gawin upang baguhin ang relasyon.
Palagi raw nagrereklamo ang kanyang asawa na hindi niya na ito pinagluluto ng almusal. Kaya malinaw na naghahangad parin ito ng pag-aalaga, at na nami-miss niya na ito.
Tinanong ko kung anong kapalit ang maaari niyang hingin, kung ipagluluto niya nga ito ng almusal. Sabi niya, oras para sa pamilya. Tila maganda ngang magsimula dito - hindi masyadong intimate, ngunit hudyat parin ng pagbabago. Pinalinaw ko sa kanya kung gaano karaming oras ang gusto niya, at kung gaano kadalas. Minungkahi ko rin na kung gaano karaming oras ang gusto niya, ganoong karaming oras din ang igugol niya sa paggawa ng almusal para dito.
Nilinaw ko sa kanya na kung nais niya talagang panibaguhin ang relasyon, aabutin ito ng maraming taon, at mangangailangan siya ng maraming maraming suporta sa buong proseso.
Sa Gestalt, kuntento na tayo sa paunti-unting integration.
Sa kasong ito ay may lumitaw mula sa kawalan, at lahat ito ay kagagawan niya, imbis na manggaling sa paghingi niya ng direksyon. Ang aking "direksyon" ay ang pagtuon ng atensyon niya una sa kasalukuyan, at ang pag-ground sa kanya sa lumitaw na figure na kaya niya pang pagtuunan ng enerhiya.
Habang nag-uusap kami, naging malinaw na ang isyu dito ay ang pagpapabaya nito sa kanya - disoras ng gabi na ito umuuwi, dahil nakakipag-inuman at nagsusugal pa ito kasama ang kanyang mga kaibigan. Maingay ito tuwing umuuwi na tila walang konsiderasyon sa mga tulog na, at nagigising palagi si Betina dahil dito. Kakaunting oras lang ang binibigay nito sa kanyang pamilya, at nakawaldas na ito ng pera na para sana sa kanyang pamilya sa pagsusugal.
Ilang dekada nang ganito ang sitwasyon ng kanilang pagsasama. Sa mga pamilya kung saan may abuso na nangyayari, mayroong co-created na aspeto ang dynamic, at madalas itong may kinalaman sa konteksto sa Field.
Sa puntong ito ay galit na siya, ngunit halos hindi parin sila nag-uusap.
Sinabi ko na, bagamat makakaramdam siya ng sakit kapag namatay ang kanyang asawa, malamang ay makakaramdam din siya ng ginhawa. Sumang-ayon siya. Sa Gestalt, interesado tayo sa magkabilang dulo ng isang polarity.
Tinanong ko kung ano ang nais niyang makuha mula sa akin - sabi niya, direksyon daw hinggil sa kung ano ang kanyang gagawin.
Binunyag niya na ganoon din pala ang kanyang ama - ginagabi sa labas, at palasugal. Ito ang indikasyon ng field.
Malinaw sa akin na isa itong seryoso, malalim, at nakakababang sitwasyon.
Nagsumbong ang kanyang asawa sa kapatid nito, na pinagsabihan naman si Betina.
Habang kinukwento niya ito, kinukurot niya ang kanyang sarili. Kaya inanyayahan ko siyang kurutin din ang kapatid ng kanyang asawa. Naglagay ako ng unan sa harap niya. Nag-alangan siya, at mas kinurot niya pa ang kanyang sarili. Naging mapilit ako sa pagpapagamit sa kanya ng unan - sinabi ko na "unan lang naman ito" at na walang masamang mangyayari. Mahirap ito para sa kanya, ngunit ginawa niya nga ito - binaon niya ang kanyang mga daliri sa unan. Ito ang tinatawag nating "retroflection" sa Gestalt - ang paggawa sa sarili ng isang bagay na nais mong gawin sa iba.
Inanyahan ko siyang ipagpatuloy ang kwento. Binunyag niya na nakikialam din pala pati ang iba pang mga kapatid ng kanyang asawa, at pinapagalitan din siya ng mga ito.
Kaya itinigil ko ang proseso. Nagbunyag ito ng malalim na pakiramdam ng kahinaan, kakulangan ng suporta, at isang intergenerational pattern na may mga pagkakapareho sa isang abusive na relasyon. Hindi ito masosolusyonan ng simpleng pagsasabi ng "Basta huwag mo nalang ito gawin". Tila malaking halaga ng suporta ang kinakailangan upang makaalis sa isyu na ganito kalaki, at hindi ito posibleng gawin sa iisang sesyon lamang - mahalaga na kilalanin natin ang ating mga limitasyon bilang therapist, upang hindi magtangkang gumawa ng mga bagay na magpapaasa lamang sa kliyente.
Kaya pinataas ko ang kanyang awareness. Tinanong ko kung tingin niya ba ay makasarili ang lahat ng lalaki. Hindi raw. Sinabi ko na tingin ko ay medyo makasarili ang mga lalaki. Sabi niya - "Hinahayaan kong magkaganon eh." Sa paraang ito, umako siya ng pananagutan sa pagiging makasarili na ito, nang hindi ko siya "kinukumpronta".
Tiningnan ko siya, at sinabi ko na nakikita ko na hindi siya masaya. Isa itong sandali ng pagtatagpo. Hindi ko gustong subukan na iligtas siya mula sa sitwasyon na iyon o subukang ayusin ang kahit ano - kahit gaano ko pa kagustong magkaroon siya ng panibagong buhay.
Sinamahan ko lang siya sa sandaling iyon. Sinabi ko kung ano ang nakikita ko - isang sitwasyon na kagaya ng sitwasyon ng kanyang ina. Isang sitwasyon na ilang dekada nang nagpapatuloy. Isang sitwasyon na tila palala lang ng palala. At isang sitwasyon kung saan hindi siya makaalis, kahit may kaalaman siyang sikolohikal.
Isang paraan upang hindi pagmukhaing mababaw ang sitwasyon ay ang pagpapatingkad ng pagiging depressing nito. Hindi ako nagkomento o nanghusga o nagmungkahi; kinilala ko lamang ang sitwasyon. Sa paraang ito, makikita at matatabihan ko siya habang tinitingnan ang realidad ng sitwasyon.
Ang tawag namin dito sa Gestalt ay "sitting with the creative void". Hindi ito mukhang malikhain, ngunit kung tatabihan lang natin ang kawalan nang hindi nalalaglag papunta dito o tinatakbuhan itong palayo, maaaring lumitaw ang iba pang mga bagay.
Sabi niya, "Tumigil na tayo sa pag-uusap, at medyo nakaginhawa ito para sa akin." Naintindihan ko ito - at sinabi ko na sa totoo lang, patay na talaga ang kanilang pagsasama. Ano nang gagawin ngayon?
Tinanong ko kung ilang porsiyento sa tingin niya ang pag-asa na magkakaroon pa ng pagbabago. Mababang porsiyento ang inasahan kong marinig. Kung ang isasagot niya ay zero, sisimulan ko sanang pagtuunan ng pansin ang kanyang pag-alis mula sa sitwasyong iyon.
Ngunit ginulat niya ako nang 15% ang isagot niya. Ibig sabihin, tingin niya ay may pag-asa pang magbago ang sitwasyon.
Tinanong ko kung ano ang magagawa niya tungkol dito - papunta na ito sa posibleng aksyon.
Sinabi niya na maaari raw siyang maghanap ng iba pang mga paraan upang maging mas masaya. Maganda ito - pagsisimula sa isang subhektibong solusyon.
Nang humingi ako ng iba pa, sinabi niya na mas pagtutuunan niya nalang ng atensyon ang mga bata, ngunit pinaalala ko na iyon na nga ang ginagawa niya ngayon.
Tumukoy siya ng iba pang mga paraan upang mas pasayahin ang kanyang sarili. Ngunit may iba pa akong hinihintay mula sa kanya - mga obhektibong aksyon na maaari niyang gawin upang baguhin ang relasyon.
Palagi raw nagrereklamo ang kanyang asawa na hindi niya na ito pinagluluto ng almusal. Kaya malinaw na naghahangad parin ito ng pag-aalaga, at na nami-miss niya na ito.
Tinanong ko kung anong kapalit ang maaari niyang hingin, kung ipagluluto niya nga ito ng almusal. Sabi niya, oras para sa pamilya. Tila maganda ngang magsimula dito - hindi masyadong intimate, ngunit hudyat parin ng pagbabago. Pinalinaw ko sa kanya kung gaano karaming oras ang gusto niya, at kung gaano kadalas. Minungkahi ko rin na kung gaano karaming oras ang gusto niya, ganoong karaming oras din ang igugol niya sa paggawa ng almusal para dito.
Nilinaw ko sa kanya na kung nais niya talagang panibaguhin ang relasyon, aabutin ito ng maraming taon, at mangangailangan siya ng maraming maraming suporta sa buong proseso.
Sa Gestalt, kuntento na tayo sa paunti-unting integration.
Sa kasong ito ay may lumitaw mula sa kawalan, at lahat ito ay kagagawan niya, imbis na manggaling sa paghingi niya ng direksyon. Ang aking "direksyon" ay ang pagtuon ng atensyon niya una sa kasalukuyan, at ang pag-ground sa kanya sa lumitaw na figure na kaya niya pang pagtuunan ng enerhiya.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento