Tinanong ko kung anong isyu ang nais niyang pagtuunan ng pansin - ang sagot niya ay negosyo, ama, at nobyo. Pinapili ko siya ng isa, at negosyo ang pinili niya.
Ayos lang kahit ano ang piliin ng kliyente, dahil malamang ay ito nga ang pinakamahalaga.
Pinalinaw ko sa kanya ang kanyang isyu. Sinabi niya na masyado raw siyang makasarili - palagi niyang sinusunod ang gusto niya nang hindi iniisip ang iba.
Binigyang pansin ko ang mga positibong dulot ng ganitong ugali sa negosyo, ngunit naiintindihan ko rin kung paano ito makakaagrabyado sa iba.
Bigla niyang inamin na naghahangad lamang siya ng pagkilala, at na ampon lamang siya. Inabandona raw siya ng kanyang mga magulang sa ilalim ng isang tulay.
Maraming nabago para sa akin dahil dito. Ang kanyang pagbubunyag nito ay nangangahulugang kaya niyang ipagkatiwala sa akin ang mga bagay na personal at mula sa kaibuturan ng kanyang puso. Imbis na tingnan ito bilang isang piraso ng impormasyon lamang na maaari kong pakinabangan, mas sineryoso ko ito at tiningnan ito bilang isa sa kanyang mga malalalim na paraan ng paghingi ng pagkilala.
Naintindihan ko rin ang kanyang paghahangad ng init.
Tinanong ko kung ano ang nararamdaman niya, ngunit wala siyang masabi, bukod sa lamig na nararamdaman niya sa kanyang binti dahil sa air con.
Kaya tinanong ko, paano naman ang pakiramdam ng panlalamig sa isang relasyon? Ito kasi ang opposite polarity ng init na hinahanap niya sa isang relasyon.
Ngunit ayokong bigyan masyado ng oras ang pag-uusap tungkol dito. Kaya sunod kong tinanong kung gaano katagal siyang iniwan sa ilalim ng tulay. Hindi niya raw alam, kaya pinahula ko na lamang sa kanya. Isang araw daw siguro.
Siyempre, malamang ay nilamig siya sa loob ng panahong iyon.
Matapos palutangin ang memorya ng malungkot na karanasang ito, gusto kong siguraduhin na may ibang mangyayari. Tinanong ko siya kung maaari ba akong lumapit, at kung maaari niya bang ilagay ang kanyang ulo sa aking balikat.
Sinabi niya na oo, ito talaga ang matagal niya nang inaasam asam.
Kaya ginawa nga namin iyon, at sinabihan ko siyang namnamin lang ang init hangga't kaya niya. Natagalan siya - hindi niya ito magawa noong una. Ngunit maya maya ay sinimulan niya rin; bumilis ang kanyang hininga, gaya ng isang sanggol. Maya ay maya ay bumagal din ito. Tinanong ko kung ano ang nararamdaman niya - mainit daw, ngunit malamig parin ang mga binti niya. Kaya tinakpan ko ito ng tela upang makapagpatuloy kami. May naririnig daw siyang mga tunog galing sa kanyang sikmura. Nagtanong ako tungkol sa isang kaugnay na karanasan, at nagkwento siya tungkol sa kanyang mga tangkang magbawas ng timbang at magdiyeta.
Malinaw na tungkol ito sa gutom, at posibleng konektado sa kanyang gutom para sa emosyonal na init. Kaya tinanong ko kung maaari ko rin bang ilagay ang kamay ko sa kanyang tiyan, at pinanamnam ko ulit sa kanya ang init.
Nanatili kaming ganito ng matagal at maya maya, sinabihan ko siya na bibitaw na ako.
Dumalo na raw siya sa napakaraming workshop, ngunit ngayon lang daw siya nakaranas ng ganitong klase ng pagtugon.
Ang proseso ng Gestalt ay ginagabayan ng pokus sa kasalukuyang relasyon, pati narin ng konteksto ng field at kung ano ang wala doon. Nagsama sama ang lahat ng isyung nabanggit niya - ang kanyang paghahangad ng pagkilala, paghahangad ng init, gutom at sobra sobrang pagkain, at ang kanyang pagkamakasarili.
Kaya binigyan ko siya ng "pagkilala" sa pinakamalalim na antas na kaya kong ibigay - non-verbal, at may kasamang paghipo - dahil karaniwang sa non-verbal na antas at sa paghipo nararanasan ng sanggol ang komunikasyon.
Tunay na nakakatulong sa therapy ang facilitative na estilo, ngunit ang mga pinakamalalim na pagbabago ay maaari lamang manggaling mula sa isang relasyon. Mahalaga na maintindihan mo ng maigi ang mga pangangailangang relasyonal ng isang kliyente, pati ang pagkakaroon ng kakayahang magpalitaw ng malalim ng bunga mula sa iyong pagtugon sa pangangailangan na iyon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento