Nagkuwento rin siya tungkol sa kanyang pangalawang pag-aasawa - nagkaroon siya ng maraming aborsyon; gusto ng asawa niya ng isa pang anak, ngunit ayaw niya na. Naging masaya siya sa kanyang pangalawang asawa, ngunit minsan ay tinatago niya rito ang kanyang pagdalo sa mga workshop. Nagkuwento siya tungkol sa kanyang pagiging mahina sa pisikal na aspeto, at sa kagustuhan niyang baguhin ito.
Sinabi ko sa kanya na sunod sunod ang pagbuhos ng kanyang isyu; tila walang isyu na sapat ang lalim upang mapagtuunan ng tamang pansin. Sinabi niya na nahirapan din ang iba niyang therapist sa pagtukoy ng isyu na kanilang pagtutuunan ng pansin.
Tinanong ko kung ano ang kailangan niya mula sa akin: "Magpaligtas," tugon niya. Pinaliwanag ko na matutuwa sana akong subukang iligtas siya, ngunit mukhang hindi ito umuubra; matutuwa rin sana akong tulungan siyang lumakas, ngunit mukhang hindi rin iyon umuubra ngayon.
Sa simula ng sesyon, pinansin ko ang kanyang mga pantalon - mayroon itong makulay at kumplikadong disenyo. Maraming beses ko itong pinansin. Napansin ko rin ang kanyang bibig - marami siyang expression. Madalas niyang kagatin ang kanyang labi, o ilabas ang kanyang ngipin sa isang partikular na paraan.
Nagkomento ako sa mga bagay na ito. Wala siyang awareness sa kanyang bibig, at hindi siya interesado sa kanyang mga pantalon.
Matapos ang kaunting talakayan, bumalik ako sa pagpansin sa kanyang pantalon, at minungkahi na tingnan namin kung matutulungan kaya kami nitong pumili ng isyu na bubunuin.
Tinanong ko kung anong aspeto nito ang pinakagusto niya. May pinakita siyang parte sa bandang bukong bukong na may tatlong magkakaibang kulay. Nilarawan niya ang mga ito bilang mga maiinit at malalamig na kulay.
Kaya pinaako ko sa kanya ang "pagkatao" ng bawat kulay na iyon, at pinalarawan ang kanyang sarili ayon sa mga kulay na iyon. Naglarawan siya ng isang sarili na mainit, masigla, entusiyastiko, at kumikinang. Pagkatapos ay isang sarili na mahinahon, mahilig magbulay bulay, at gustong mapag-isa. Sunod ay isang saril na malamig, mapagkalkula, at rasyonal.
Tumugon ako sa bawat isa sa mga paglalarawang ito. Pagdating sa huling paglalarawan, agad siyang nag-react - sinabi niya na hindi ito OK para sa kanya, at na sinisisi niya ang kanyang sarili.
Lumitaw na marami siyang batayan ng kung ano ang dapat, kaya naging "mali" ang bahaging iyon. Tinanong ko kung saan nanggaling ang mga batayang ito - sa kanyang ina raw. Kaya kumuha kami ng isang unan upang tumayo para sa kanyang ina, at kinausap niya ito. Inihayag niya dito ang kanyang koneksyon, pati narin ang kanyang mga hangganan, sa kanyang batayan ng mga dapat gawin.
Nariyan din ang kanyang dating biyenan na naging "ideal" para sa kanya sa iba't ibang paraan, ngunit mas puno pa ng mga batayan ng "dapat" gawin. Pinalagay ko ang kanyang biyenan sa unan, at muli ay inihayag niya ang kanyang mga koneksyon, pati narin ang kanyang mga hangganan.
Paulit ulit kong binalikan ang malamig/mapagkalkulang bahagi ng kanyang sarili upang subukang ipakita sa kanya na hindi ito mali. Tuwing hindi siya sumasang-ayon, tatanungin ko kung mas gusto niya bang madiktahan ng mga "dapat", at ang sagot niya ay "Hindi".
Sa wakas ay nakinig narin siya sa akin, dahil nagkwento ako sa kanya tungkol sa aking mapagkalkulang sarili. Sinabi ko na kung ako ay nasa work o business mode, magiging kumportable ako sa parteng iyon ng kanyang pagkatao. O kung ako ay nasa aking malamig o mapagkalkulang mode, ayos lang sa akin ito. Ngunit kung pakiramdam ko ay bulnerable o nangangailangan ako, maaaring masaktan ako.
Nakayanan niyang makinig sa akin ng hindi sumasabat, at intindihin ang aking pagpuri sa kanya. "Pero isa itong bahagi ng pagkatao ko na gusto kong baguhin dahil maaari itong makasakit ng mga tao," sabi niya. "Mas interesado ako sa pagtanggap mo nito bilang bahagi ng pagkatao mo, at kapag nagawa mo iyon, mararamdaman ko na ligtas ako sayo," tugon ko.
Naintindihan niya na ang mahalaga ay hindi ang pagtanggal o pagbago sa bahaging ito, kundi sa simpleng pagtanggap ng presensya nito.
Nahirapan akong simulan ang aktwal na sesyon. Tuwing nagsisimula siyang tumukoy ng isang malinaw na figure, bigla itong nag-iiba. Ito mismo ay kapansin pansin - ang kanyang palipat lipat na pokus. Pinili kong huwag muna itong pagtuunan ng pansin dahil wala pang sapat na ground sa pagitan namin. Pinag-isipan kong subukan ang pagiging "tagapagligtas", ngunit nagpasyang huwag na lang dahil hindi naman ito nagtagal bilang isang figure.
Kaya imbis na makipaghabulan kakahanap ng malinaw na tema, bumalik ako sa kung ano ang figural para sa akin - ang kanyang pantalon. Na wala itong kahalagahan sa kanya ay nangangahulugan na maaari tayong makahanap ng bagay na lulutang mula dito, sa kabila ng kanyang pagtangging magpalitaw ng malinaw na figure. Agad agad ay tumukoy siya ng tatlong mahahalagang bahagi ng kanyang sarili.
Inusisa ko ang mga ito sa pamamagitan ng relasyon - tumugon ako sa bawat isa sa mga ito.
Lumutang ang kanyang pagkadi-kumportable sa pangatlong bahagi, at malinaw itong tumuturo sa trabaho na kailangang gawin - harapin ang mga "dapat", at ang pinanggalingan nito.
Matapos niyang gawin ito, nakayanan niyang dalhin ang bahagi niyang iyon sa relasyon niya sa akin, at sa kanyang sarili.
Ang resulta ay ang natural na kinahahantungan ng isang Gestalt na proseso - integration.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento